33 ηΜέΡες

5η ημέρα – Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

7.00 η ώρα το πρωί ο dr. Claro έπινε τον καφέ του στην κουζίνα. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Άκουγε σπασίματα, φωνές. Η μυρωδιά των καπνών και των χημικών του είχαν κλείσει το λαιμό. Αισθανόταν σαν να πολιορκείται. Τώρα όμως επικρατούσε ησυχία και οι μόνοι θόρυβοι που άκουγε ήταν από τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου. Βγήκε στο μπαλκόνι του, κοίταξε τον ουρανό και μπήκε γρήγορα μέσα. Τι κι αν έσβησαν τις φωτιές, τα αποκαΐδια θα έμεναν για πολύ καιρό.
Τηλεφώνησε στο γραφείο του και πήρε τα μηνύματα από τον τηλεφωνητή του. Όλα τα σημερινά ραντεβού είχαν ακυρωθεί. Ποιος να τολμήσει να κατέβει στο κέντρο της Αθήνας για να δει τον ψυχολόγο του; Πήρε και την Ερμιόνη να της πει ότι το γραφείο σήμερα θα έμενε κλειστό. Μίλησε και με τον Λάζαρη τον παθολόγο που συστεγάζονται. Του είπε ότι στη διπλανή πολυκατοικία από το γραφείο έκαψαν την τράπεζα που ήταν στο ισόγειο.
Έβαλε να ακούσει λίγο Moricone, μπας και ηρεμήσει το μυαλό του. Τα χάπια του δεν του έκαναν τίποτα, οπότε αποφάσισε σήμερα να μην τα πάρει. Ξάπλωσε στον καναπέ και πήρε ένα σημειωματάριο. Είχε καιρό να γράψει, αλλά τώρα του βγήκε η ανάγκη. Τελικά το χέρι του έκανε ένα περίγραμμα του προσώπου της νεαρής κοπέλας που πήγε εχτές να τον δει. Έμεινε να το κοιτά και συνειδητοποίησε ότι έμοιαζε πολύ στην κόρη του την Christina. Είχε πολύ καιρό να της μιλήσει. Έπιασε το τηλέφωνο και σχημάτισε το νουμερό της. Μόλις άκουσε εκείνο το “clarito mio…” λύγισε. Τι τον είχε πιάσει και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά της. Αφού έλιωνε όταν την άκουγε. Να μπορούσε μόνο να την άκουγε και να μην της μιλούσε. Τι να της απαντήσει στην ερώτηση της «είσαι καλά, clarito mio;» Τώρα δεν τον ρώτησε γι’ αυτόν αλλά για την κατάσταση στην Αθήνα. Είχε δει ένα εκτενές ρεπορτάζ με τα γεγονότα στο Rai Uno. Η Christina ζούσε τα τελευταία 3 χρόνια στη Ρώμη. Με πατέρα πορτογάλο και μητέρα ελληνίδα, βρήκε να παντρευτεί ιταλό. Ο dr. Claro την καθησύχασε ότι δεν είναι τόσο ανησυχητική η κατάσταση, έστω και αν μέσα του είχε τις αμφιβολίες του.
Η Christina έπρεπε να κλείσει γιατί είχε δουλειά και καθώς τον χαιρετούσε του είπε: «μην με ξεχνάς clarito mio!». Ο dr. Claro έκλεισε το τηλέφωνο κουνώντας το κεφάλι του. Δεν την ξέχναγε, δεν μπορούσε να την ξεχάσει, αλλά ήταν που αυτό το διάστημα ήταν κάπως…. κάπως χαμένος…