33 ηΜέΡες

4η ημέρα – Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ο dr. Claro περπάτησε από την Αιόλου, που ήταν το σπίτι του, μέχρι την Ακαδημίας, που ήταν το γραφείο του. Ήταν μια απόσταση που την έκανε συνήθως σε 20 λεπτά. Σήμερα όμως έκανε πολύ περισσότερο. Τα μάτια του έτσουζαν. Δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Ο αέρας στην πόλη ένιωθε ότι ήταν βαρύς από τις οργισμένες ανάσες των κατοίκων της. Περπατούσε και στο μυαλό του είχε την εικόνα του 15 χρονου παιδιού που σκοτώθηκε προχθές από έναν αστυνομικό, που καθήκον είχε να το προστατέψει…
Έφτασε στο γραφείο του, που συστεγαζόταν με δύο γιατρούς, έναν παθολόγο και έναν οφθαλμίατρο, ξεκλείδωσε και άναψε τα φώτα. Δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Η γραμματέας τους η Ερμιόνη του είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα ότι δεν μπορούσε να έρθει για σοβαρό οικογενειακό λόγο. Φανταζόταν ότι το ραντεβού των 10.00 θα τον περίμενε έξω από την πόρτα. Ευτυχώς δεν θα ερχόταν, όπως άκουσε από το μήνυμα στον τηλεφωνητή τους. Είχε 20 λεπτά μέχρι τις 11.00, το επόμενο ραντεβού, οπότε ετοίμασε και ήπιε ένα διπλό εσπρέσσο, ενώ κοίταγε στο σημειωματάριο της Ερμιόνης να δει τι ραντεβού είχε σήμερα. Είχε 4 συνεδρίες, εκ των οποίων για τις 3 δεν χρειαζόταν καν να κοιτάξει τις σημειώσεις του, καθώς αφορούσαν άτομα που τα παρακολουθούσε πολύ καιρό. Απλά έβγαλε τους φακέλους τους για να τους συμπληρώσει κατά τις συναντήσεις. Το ραντεβού των 11.00 ήταν καινούργιο, Μαρία Παπαδάκη το όνομά της και καμία άλλη πληροφορία.
Στις 11.05 είδε να μπαίνει στο γραφείο του μια κοπέλα, γύρω στα 20. Χωρίς να χαιρετήσει, τον ρώτησε αν είναι ο dr. Claro και αφού αυτός της έγνεψε καταφατικά, αυτή έκατσε απέναντί του σε μια πολυθρόνα. Είχε κοντά ασπροβαμμένα μαλλιά και μεγάλα μαύρα μάτια. Είχε και έναν επίδεσμο στον μέτωπο και τα μάτια του dr. Claro κόλλησαν για μια στιγμή εκεί. Τότε η Μαρία του είπε:
«Ήμουν εχτές στην πορεία διαμαρτυρίας για τον Αλέξη, που αυτά τα καθίκια οι μπάτσοι τον …» δίστασε να ολοκληρώσει την πρότασή της. Πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω σε ψυχολόγο. Εγώ δεν ήθελα να έρθω, η θεία μου με πίεσε. Μένω μαζί της, γιατί σκοτώθηκαν πριν ένα χρόνο οι γονείς μου. Με περιμένει απέναντι σε μια καφετέρια και πρέπει να μείνω εδώ μια ώρα. Δεν έχω τίποτα να σας πω. Μην με ρωτήσετε τίποτα.…»

Ο dr. Claro δεν είπε τίποτα. Έμειναν και οι δύο να κοιτάνε το ρολόι μέχρι να πάει 11.45, οπότε η Μαρία σηκώθηκε, πλησίασε στο γραφείο άφησε 70 ευρώ, ο dr. Claro της τα επέστρεψε και η κοπέλα έφυγε.