8η ημέρα – Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Είχε περάσει μια βδομάδα από τότε που είχε λάβει το σημείωμα και τίποτα δεν είχε συμβεί. Εξάλλου τι θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή του και να το ξέρει εκ των προτέρων κάποιος άλλος –και όχι ο ίδιος;
Ο dr. Claro είχε ένα κενό μεταξύ δύο συνεδριών και καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε εφημερίδα. Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Τον κούραζε να διαβάζει στα ελληνικά. Μπέρδευε τους τόνους. «Ποτέ» διάβαζε, ενώ ήταν γραμμένο «πότε» και η Αφροδίτη του τον διόρθωνε.
Η Αφροδίτη του που τον κοίταζε μέσα από την κορνίζα που είχε πάνω στο γραφείο του. Χαμογελαστή. Την έβλεπε και του έφτιαχνε το κέφι και έβγαζε τη μέρα και έβγαλε τη μισή του ζωή στην Ελλάδα χωρίς να το καταλάβει.
Αυτό που κατάλαβε πολύ καλά ήταν τα τελευταία 3 χρόνια που χωρίς αυτήν ήταν μια αιωνιότητα και ένα τίποτα μαζί. Πως τολμούσε να του χαμογελάει ακόμη, ενώ τον είχε αφήσει μόνο και έρημο;
Αν ήταν εδώ, αυτή θα μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν τις επόμενες 25 ημέρες στη ζωή του. Ποτέ δεν έπεφτε έξω. Αυτή τον ήξερε καλύτερα απ’ ότι ο ίδιος τον εαυτό του.
Πότε-πότε και αυτός της χαμογελούσε και τότε ήταν που εκείνη γελούσε με όλη της τη δύναμη. Τραντάζονταν το κορμάκι της και τράνταζε τη θλίψη του. Την έκανε χαρά και γαλήνη.
Άραγε, πότε θα αισθανόταν ξανά έτσι; Κάποια κύτταρα του θυμήθηκαν αμέσως εκείνες τις στιγμές και ρίγησε…
Είχε περάσει μια βδομάδα από τότε που είχε λάβει το σημείωμα και τίποτα δεν είχε συμβεί. Εξάλλου τι θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή του και να το ξέρει εκ των προτέρων κάποιος άλλος –και όχι ο ίδιος;
Ο dr. Claro είχε ένα κενό μεταξύ δύο συνεδριών και καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε εφημερίδα. Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Τον κούραζε να διαβάζει στα ελληνικά. Μπέρδευε τους τόνους. «Ποτέ» διάβαζε, ενώ ήταν γραμμένο «πότε» και η Αφροδίτη του τον διόρθωνε.
Η Αφροδίτη του που τον κοίταζε μέσα από την κορνίζα που είχε πάνω στο γραφείο του. Χαμογελαστή. Την έβλεπε και του έφτιαχνε το κέφι και έβγαζε τη μέρα και έβγαλε τη μισή του ζωή στην Ελλάδα χωρίς να το καταλάβει.
Αυτό που κατάλαβε πολύ καλά ήταν τα τελευταία 3 χρόνια που χωρίς αυτήν ήταν μια αιωνιότητα και ένα τίποτα μαζί. Πως τολμούσε να του χαμογελάει ακόμη, ενώ τον είχε αφήσει μόνο και έρημο;
Αν ήταν εδώ, αυτή θα μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν τις επόμενες 25 ημέρες στη ζωή του. Ποτέ δεν έπεφτε έξω. Αυτή τον ήξερε καλύτερα απ’ ότι ο ίδιος τον εαυτό του.
Πότε-πότε και αυτός της χαμογελούσε και τότε ήταν που εκείνη γελούσε με όλη της τη δύναμη. Τραντάζονταν το κορμάκι της και τράνταζε τη θλίψη του. Την έκανε χαρά και γαλήνη.
Άραγε, πότε θα αισθανόταν ξανά έτσι; Κάποια κύτταρα του θυμήθηκαν αμέσως εκείνες τις στιγμές και ρίγησε…
4 σχόλια:
καλημέρες!!!
όλο το βράδυ έβρεχε και φύσαγε τρελά.
τώρα βγήκε ο ήλιος.
οι εναλλαγές στη φύση είναι αναζωογοννητικές.
εμείς οι άνθρωποι γιατί αρνούμαστε τις εναλλαγές στη ζωή μας;
αντί να λέμε "πότε" γιατί βιαζόμαστε να πούμε "ποτέ";
να έχουμε ένα καλό σαββατοκύριακο!
Έχει πλάκα το "ποτέ" όταν ακυρώνεται στην πράξη, όταν η ζωή σε αναγκάζει να το κάνεις "πάντα". "Για πάντα";!
-m-
ΥΓ Ενδιαφέρουσα προσθήκη ο τίτλος στην ανάρτηση. Βοηθάει.
αααχχ καλέ μου mirni, όποτε έχω πει "ποτέ" το έχω μετανιώσει και όποτε έχω πει "πάντα" πάλι το έχω μετανιώσει...
ναι, κι εγώ βρήκα βοηθητική την συμπλήρωση του τίτλου.
καλό σου ξημέρωμα!
Καλά, και το αντίστροφο ισχύει:
Έχει πλάκα το "πάντα" όταν ακυρώνεται στην πράξη, όταν η ζωή σε αναγκάζει να το κάνεις "ποτέ". "Ποτέ ξανά";!
-m-
Δημοσίευση σχολίου