10+23 ηΜέΡες - πεθαΜέΝος ή ζωΝταΝός

12η ημ. – Τρ. 16 Δεκ. '08

Τι έμενε να μάθει στα 60 του που δεν το ήξερε; Και ποιος ήξερε ότι είχε μόνο 23 μέρες για να το μάθει; Όποιος και αν του έκανε πλάκα, το είχε παραχοντρύνει το θέμα… Σκεφτόταν ο dr. Claro καθώς άνοιγε μια κονσέρβα για τη Lioz.
9 η ώρα το βράδυ και το σπίτι του δεν τον χωρούσε. Βγήκε να περπατήσει. Αυτό έκαναν πάντα μαζί με την Αφροδίτη του όταν τους απασχολούσε κάποιο θέμα που φαινόταν δύσκολο. Τώρα έπρεπε να το κάνει μόνος του. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανε μόνος του.
Στα πρώτα 50 μέτρα αισθανόταν πάλι θυμωμένος με την Αφροδίτη του που τον είχε αφήσει μόνο του. Στα επόμενα 100 θύμωσε με τον εαυτό του που ήταν θυμωμένος με μια πεθαμένη. Πεθαμένη; Ναι, αυτή ήταν πεθαμένη… και αυτός; πεθαΜέΝος ή ζωΝταΝός;
Μετατοπίστηκε η σκέψη του από αυτήν σε αυτόν. Αν ήταν πεθαΜέΝος τι τον ένοιαζε αν σε 23 ημέρες, ή μάλλον ακριβέστερα σε 22 ημέρες από σήμερα μάθαινε ακόμη και το χειρότερο: ότι θα πέθαινε…
Τον ένοιαζε και τον παραένοιαζε τι θα μάθαινε σε 22 ημέρες, άρα δεν ήταν πεθαΜέΝος. Οπότε ήταν ζωΝταΝός; Μπαα, ούτε αυτό δεν ήταν τα τελευταία 3 χρόνια που είχε πεθάνει η Αφροδίτη του.
Μάλλον ένα ζόμπι ήταν που προσπάθησε να αυτοκτονήσει μια φορά, παίρνοντας υπερβολική δόση χαπιών και τώρα προσπαθούσε να συντηρηθεί σαν ζόμπι παίρνοντας πάλι χάπια αλλά με ένα μέτρο.
Έφτασε να ανηφορίζει στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και πρόσεξε τον Παρθενώνα φωτισμένο. Ένα μνημείο αιώνων. Το είχαν αντικρίσει τόσοι και τόσοι άνθρωποι που δεν υπήρχαν πια. Ο Παρθενώνας όμως έστεκε εκεί αγέρωχος αν και λαβωμένος.

Κάθισε σε ένα πέτρινο παγκάκι, απορροφημένος από τη θέα. Έκλεισε τα μάτια και συνέχισε να βλέπει το φως. Ο κρύος αέρα στο πρόσωπό του τον έκανε τώρα να αισθάνεται ζωΝταΝός, αν και λαβωμένος…