Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Που' ντο, που' ντο το δαχτυλίδι...



Η Σόνια έψαξε στο δάχτυλο της. Της έλειπε το δαχτυλίδι της. Έπαιζε συνέχεια μαζί του όταν αισθανόταν αμηχανία. Μάλλον, θα είχε ξεχάσει να το φορέσει σήμερα, ή...

Πήγε πίσω στο χρόνο. Εχτές, στις τουαλέτες του Ζαππείου μεγάρου. Το είχε βγάλει για να πλύνει τα χέρια της, να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Να πάρει την ταραχή της. Ήταν υπεύθυνη για τη διοργάνωση μιας ημερίδας εκεί. Είχε αργήσει να πάει και μετά όλα πήγαν στραβά. Που να ήξερε κι αυτή ότι στο Ζάππειο μέγαρο δεν είχε καρέκλες και ότι έπρεπε να της πάρουν από τις αποθήκες του μεγάρου και να τις μεταφέρουν μέσα. Άλλος είχε κάνει την αρχική συμφωνία και μέσα στον χαμό της το φόρτωσε την τελευταία στιγμή.

Εντάξει, δεν ήταν και τίποτα σοβαρό που άρχισαν με 1 ώρα καθυστέρηση, σχεδόν πάντα έτσι αργούσαν. Όταν μπήκαν όλοι μέσα και άρχισε η ημερίδα τότε ήταν που πήγε στην τουαλέτα. Μήπως το είχε αφήσει εκεί;

Σε λίγο θα έμπαινε στο γραφείο του διευθυντή και την είχε πιάσει νευρικότητα. Τώρα χρειαζόταν το δαχτυλίδι της. Έδιωξε την εικόνα στην τουαλέτα από το μυαλό της. Δεν γινόταν να είχε αφήσει εκεί το αγαπημένο της...

Ο διευθυντής ούτε που γύρισε να την κοιτάξει, έστριβε τσιγάρο όταν η Σόνια έκατσε απέναντί του.
-Έχουμε πρόβλημα συνεργασίας. Δεν συννενοούμαστε. Δεν επικοινωνείς με τους συναδέλφους σου. Δεν…
Στο τρίτο «δεν» η Σόνια σταμάτησε να ακούει. Ένα κόκκινο πέπλο είχε καλύψει το κεφάλι της. Δεν έπρεπε να μιλήσει. Μα για τις καρέκλες έγινε όλο αυτό; Εδώ έχουν γίνει σημεία και τέρατα στην εταιρεία και δεν έχει γίνει ούτε μια επίπληξη. Δεν είναι δυνατό να σοβαρολογεί. Της ξέφυγε ένα βουβό γελάκι. Ο διευθυντής σιώπησε για λίγο και μετά της είπε:
- Πάρε μια βδομάδα άδεια και θα σκεφτώ αν θα συνεχίσεις με εμάς.
Η Σόνια δεν κρατήθηκε άλλο
- Μα για τις καρέκλες έγινε αυτό; Αφού ξέρετε ότι δεν …
Τώρα ο διευθυντής δεν άκουγε τα «δεν»… Της επανέλαβε ήρεμα, ενώ συνέχιζε να στρίβει το τσιγάρο του, την απόφασή του και ότι ίσχυε από αυτή τη στιγμή.

Βγήκε και πήγε να κάτσει στο γραφείο της. Οι συνάδελφοί της δεν σήκωσαν καθόλου το κεφάλι τους. Κανείς δεν την ρώτησε τίποτα. Παράξενο αυτό. Άρα, το θέμα είχε συζητηθεί. Η ξεμυαλισμένη πως μπόρεσε να φτάσει να χάσει το δαχτυλίδι της. Πως έγινε αυτό; Και πως και δεν το πήρε χαμπάρι νωρίτερα; Ξαναμπήκε στο γραφείο του διευθυντή. Αυτός της είπε ότι δεν είχε χρόνο. Αυτή επέμεινε, ήθελε να μάθει ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα συνεργασίας τους. Να το λύσουνε...
- Δεν είναι ένα. Είναι πολλά, θα έπρεπε να τα καταλάβεις μόνη σου, αλλά δεν έχεις το μυαλό σου στη δουλειά. Και μόνο το ότι είσαι εδώ μέσα αυτή τη στιγμή δείχνει ότι δεν έχεις συναίσθηση της κατάστασης. Φύγε σε παρακαλώ.

Η Σόνια έσκυψε το κεφάλι και βγήκε ξανά. Αυτή τη φορά πήγε στη κουζίνα, να πιει λίγο νερό. Ο χώρος εκκενώθηκε. Έμεινε μόνη. Έπαιξε με το ποτήρι στα χέρια της. Μα ποιας κατάστασης δεν είχε συναίσθηση; Τι παράπονο μπορούσαν να έχουν; Αφού, όλοι την είχαν επαινέσει κατά καιρούς. Άφησε το ποτήρι και έψαξε ξανά το δαχτυλίδι της. Την παραμονή της ημερίδας, όμως, είχε βαρυγκωμήσει όταν ο αντιπρόεδρος της έδωσε την ημερίδα. Την τιμωρούσαν έτσι για μια στιγμή; Καλά... κι όλα αυτά που είχε κάνει τον ένα χρόνο που δούλευε για αυτούς; Το αποτέλεσμα μετράει. Δεν είχε πια το δαχτυλίδι της.

Πήρε το παλτώ και την τσάντα της και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Είχε γίνει αόρατη. Κανείς δεν την έβλεπε. Μήπως μπορούσε να περάσει και μέσα από την πόρτα; Όχι, η τελευταία τελικά την είδε.
Ο διευθυντής της είχε δώσει όλη τη μέρα, αλλά τι να την κάνει; Δεν ήξερε. Συνήθως, από το πρωί ως το βράδυ δούλευε. Περιπλανήθηκε στο κέντρο της πόλης. Κοίταζε τις βιτρίνες. Έψαχνε.

Της είχε δώσει μια βδομάδα άδεια... και μετά τι; Μόλις είχε νοικιάσει μεγαλύτερο σπίτι και αγόρασε και αυτοκίνητο με δόσεις. Τι θα έκανε; Τα μάτια της είχαν θολώσει. Ή ήταν το μυαλό της που είχε θολώσει. Δεν ήξερε. Δεν ήξερε τίποτα. Πήρε να νυχτώνει. Βρέθηκε στο Κολωνάκι. Τα μάτια της άνοιξαν λίγο. Είδαν ένα πολύ δαχτυλίδι. Μπήκε μέσα, το δοκίμασε. Φαινόταν ωραίο στο χέρι της, αλλά ήταν πολύ ακριβό.

Μπαα, δεν ήταν για αυτή. Εξάλλου, μπορεί να είχε αφήσει το δαχτυλίδι της στο σπίτι. Μπορεί σε μια βδομάδα να καθόταν πάλι στο γραφείο της. Ο δρόμος είχε φωτιστεί. Συνέχισε να περπατάει. Έφτασε στο Μέγαρο Μουσικής. Κάπου εδώ δεν ήταν η διαφημιστική εταιρεία που της είχε κάνει μια κρούση για δουλειά το καλοκαίρι; Σκούπισε τα δάκρυα της. Σίγουρα, είχε ξεχάσει εχτές το δαχτυλίδι της στις τουαλέτες του Ζαππείου μεγάρου.

Ανέβηκε πίσω στο Κολωνάκι, μπήκε στο μαγαζί και αγόρασε το καινούργιο της δαχτυλίδι. Το φόρεσε. Ήταν πιο μεγάλο, πιο βαρύ. Ήταν άλλο. Μα ήταν εκεί. Το έπιασε και έπαιξε μαζί του.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το μέγεθος μετράει.

-m-

bright Φω είπε...

καλώς τον αγαπημένο μου mirni!!!!

και με τι σχόλιο επέστρεψες;;;;
τι ν'απαντήσω εγώ τώρα;;;;
και να μην παρεξηγηθώ;;;;

αν και ΄τωρα που ξαναδιαβάζω την τελευταία πρόταση ... ίσως είναι λίγο... κάπως...

την καληνύχτα μου!!!!

υ.γ. μου'λειψες

dazed n' confused είπε...

ψαααξε ... ψαααξε ... δεν θα το βρεις !!!

χαχαχαχαχαχαα

δεν σε προλαβαινουμε με τα ποστ ρε παιδακι μου ...

;-)*

bright Φω είπε...

μα καλέ μου ζαλισμένομπερδεμένε,

το κάνω για να σας εκπαιδεύσω να διαβάζετε γρήγορα... να αντιδράτε αστραπιαία... και εύστοχα... ακόμη και σε ότι σας κάθεται στο στομάχι.
Γιατί τα θέματά μου δεν είναι και τα πιο ευκολόπεπτα...

Πάντως για το καλό σας δουλεύω νυχθημερόν! (υπερβάάάλλω, όπως πάντα άλλωστε)

καλημέρες και φιλιά!!!!!

Ανώνυμος είπε...

γκαντεμια!!αστα να πανε..διαβασα ενα του Ζενε που ελεγε για κομωσεις μουστακια δαχτυλιδια που φευγουν και επιτελους ειμαστε μονοι...

φιλακια

manetarius είπε...

Τι έγινε βρε παιδιά; Ξαφνικά άρχισες να ποστάρεις με τρομερή ταχύτητα!!!
Ουφ.. μ' έπιασε ένα άγχος... αυτές οι ιστορίες που γράφεις είναι αληθινές; Ή έστω λιγάκι;
Αν όχι τότε εντάξει..γιατί απέφευγα να διαβάσω την προηγούμενη.. ουφ..

φιλάκια!

bright Φω είπε...

ναι, ναι, santso pantso

τι τα χρειαζόμαστε τα μπιχλιμπίδια;;;;;
είμαστε πιο αναλαφροι χωρίς αυτά.

φιλιά!!!!!

bright Φω είπε...

καλό μου μανιταράκι!!!!

η προηγούμενη που απέφευγες να διαβάσεις δεν είναι αληθινή, άλλες είναι.
Η πραγματικότητα και η φαντασία μπλέκονται...

μην μου αγχώνεσαι...
εγώ τα βγάζω στο χαρτί και ξεαγχώνομαι και ηρεμώ.

καλό ΣΚ :)))))
φιλιά!!!!!