Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Το σώμα*



Κρέμομαι εδώ,
ακέφαλος,
τόσον καιρό.
Το σώμα ξέχασε
γιατί,
που, πως συνέβη
ό,τι συνέβη

και τα δάχτυλα των ποδιών
περπατούν μέσα σε παπούτσια
που δεν έχουν πια
σημασία.

Αν και
τα δάχτυλα
κάτι κόβουν,
κάτι πιάνουν,
κάτι κινούν,
κάτι αγγίζουν,
κάτι σαν
πορτοκάλια,
μήλα,
κρεμμύδια,
βιβλία,
σώματα,
δεν μπορώ
να βεβαιώσω
πως όλα αυτά
υπάρχουν.

Είναι περισσότερο
σαν φως λάμπας
κι ομίχλη.

Κάπου κάπου, τα χέρια
κινούνται
προς το χαμένο κεφάλι
και το πιάνουν
όπως τα χέρια παιδιού
μια μπάλα,
έναν κύβο,
τον αέρα, ένα ξύλο-
ούτε δόντια,
ούτε πράγμα σκεπτόμενο.

Κι όταν παράθυρο
ανοίξει:
εκκλησία,
λόφος,
γυναίκα,
σκύλος
ή κάτι που τραγουδά.

Τα δάχτυλα του χεριού
δε νιώθουν κίνηση,
δίχως αυτιά,
δε νιώθουν χρώματα,
δίχως
μάτια,
δε μυρίζουν,
δίχως μύτη.

Εξοχικά τοπία
περνούν
ασύλληπτα
σαν ήπειροι.

Οι μέρες, τ’ απογεύματα
αστράφτουν
στα βρώμικα
νύχια μου.

Σε κάποιον καθρέφτη,
το πρόσωπό μου
ένα σχήμα που χάνεται:
φθαρμένο μπάλωμα μιας παιδικής
μπάλας.

Ενώ παντού
κίνηση:
σκουλήκια, αεροπλάνα,
πυρκαγιές,
αγιασμένοι μενεξέδες,
τα χέρια μου φεύγουν και φεύγουν
και φεύγουν.



*Αυτό το ποίημα είναι του Τσάρλς Μπουκόφσκι από τη συλλογή «Τρόμου και αγωνίας γωνία», επιλογή-μετάφραση Γιώργος Μπλανάς, εκδόσεις Απόπειρα.

10 σχόλια:

bright Φω είπε...

Το ποίημα αυτό είναι αφιερωμένο σε εσένα φίλε μου mirni, που μου δάνεισες το συγκεκριμένο βιβλίο (το ξαναδιαβάζω, αλλά σύντομα θα σου το επιστρέψω).

Δεν ήταν η ποίηση ο αγαπημένος μου τρόπος γραφής (και μάλλον δεν είναι... ακόμη). Ξαναδιαβάζω αυτή τη συλλογή και ανακαλύπτω ότι ένα ποίημα μπορεί να διαβάζεται πιο γρήγορα από ένα πεζό, αλλά θέλει περισσότερες αναγνώσεις για να αντιληφθείς πολλές από τις πτυχές του (αν έχει πολλές) και πάλι κάτι θα σου λείπει.

Επίσης νιώθω ότι για να καταλάβεις (κάπως) έναν ποιητή πρέπει να διαβάσεις αρκετά ποιηματά του.

Καλή ανάγνωση, λοιπόν!

My Dear Diary είπε...

καλημέρα φιλενάδα!
Σ'έπιασε ο ποιητικός σου οίστρος βλέπω!!!!!!!!!

Άντε, πάντα τέτοια!!!!
Στέλνω το πρώτο μήνυμα από το νέο μας ιστολόγιο!!!!!
Άντε καλή αρχή!!!!
(Κωνσταντίνα)

South Of The River είπε...

Εν μέσω εργασίας, περνάω σφαίρα για μια καλησπέρα. Respect στον Μπουκόφσκι, τη μεγαλύτερη σύγχρονη μορφή της τέχνης.

Φωτεινή μου σύντομα θα δανειστώ μια φράση σου. Μου επιτρέπεις ε;

bright Φω είπε...

@sotr
να δανειστείς όσες φράσεις θέλεις. και εγώ από αλλού τις έχω δανειστεί. δεν υπάρχει παρθενογένεση.

Παλαιότερα ειχα διαβάσει κάτι του Μπουκόφσκι (Γυναίκες, νομίζω λεγόταν) που δεν μου άρεσε. Τώρα με αυτή την συλλογή αρχίζω να τον ανακαλύπτω.

καλό βράδυ και καλό σκ!

υ.γ. απόλαυσα πραγματικά την μουσική που έβαζες σε εκείνο το μπαράκι (streetlife, νομίζω το όνομά του) στο Παγκράτι το προηγούμενο σάββατο!

bright Φω είπε...

@my dear diary
αγγελουδένια μου, ωραίο τίτλο βρήκες για το νέο ιστολόγιο!

καλή αρχή λοιπόν!
και καλό σκ να έχεις!

υ.γ. το ποίημα δεν είναι δικό μου. είναι του Μπουκόφσκι. όσο το διαβάζω, όμως, αισθάνομαι περισσότερο ότι θα'θελα να το είχα γράψει εγώ.

Ανώνυμος είπε...

Μόνη στέκομαι στο σταυροδρόμι ενός ονείρου. Σκέφτομαι ώρες, πια ν'ακολουθήσω κατεύθυνση. Γρήγορους κύκλους το μυαλό διαγράφει στο χαρτί του ουρανού. Δεν μισώ κανέναν μα ούτε κι αγαπώ. Έτσι μετέωρη στέκω μόνη στην κορφή μιας σκάλας που το χάος κοιτά. Πουθενά δεν είμαι, δεν είναι κανείς. Βαθειά κοιτώ τα σκοτεινά μάτια ενός θεού άγνωστού και κλαίω στις μοναχικές ώρες που περνώ.

manetarius είπε...

TO ΗΞΕΡΑΑ!
Το ήξερα οτι τόσο ψυχοπλακωτικό ποιηματάκι δεν θα μπορούσε από το να είναι του Μπουκόφσκι!
Παναγιά μου... πάω να πιώ λίγο νεράκι να ξελαμπικάρω..μπρρρ..

Ανώνυμος είπε...

Buk pwns my azz

-m-

bright Φω είπε...

@zeni
"Δεν μισώ κανέναν μα ούτε κι αγαπώ."
Κι εγώ γιατί βλέπω τόση αγάπη στα μάτια σου όταν με κοιτάς;!!!!

ματσ-μουτσ!!!!


@manetarius
ναι, λίγο νεράκι να πάει κάτω η πικρίλα, να ανέβει πάλι η χαρά στην επιφάνεια!

φιλιάάά΄!!!!



@mirni
δεν σε καταλαβαίνω όταν μου μιλάς κανονικά, πως να καταλάβω τι θες να πεις και στα κωδικοποιημένα;;;;

έχω υπομονή, όμως. βοήθησε και εσύ λιγάκι με καμία επεξήγηση.

να ευτυχείς!!!

Ανώνυμος είπε...

Bukowski owns my ass. I.e. Bukowski rules my world.

Να ευτυχώ, ε; Μου θύμισες Τάνια Τσανακλίδου, σε συνέντευξή της απ'τα παλιά: "Δεν έχω έρθει σ'αυτόν τον κόσμο για να περνάω καλά. Το ακούω γύρω μου, "Να περνάς καλά!" και θυμώνω! Τί πάει να πει "να περνάς καλά";! Δε θέλω να περνάω καλά. Θέλω να ζήσω, να ζοριστώ, να πονέσω και στο τέλος να φύγω λίγο πιο άνθρωπος."

(Με επιφύλαξη για την τελευταία πρόταση, το υπόλοιπο μάλλον το θυμάμαι αρκετά πιστά.)

Δεν είναι απαραίτητο πως συμφωνώ, πάντως.

-m-