33 ηΜέΡες - οMοΡφιά Mου

27η ημ. – Τετάρτη 31 Δεκ. ‘08

- Λέω αύριο ή μεθαύριο να φύγω.
- Μα ακόμα δεν σε χόρτασα clarito mio…
- Θα ξανάρθω οΜοΡφιά Μου, αλλά θέλω να πάω και μια βόλτα στη Λισσαβόνα, να δω τον Joao.
- Τα Χριστούγεννα μίλησα με τον θείο. Καλά είναι. Βέβαια μου έκανε παράπονα πως δεν του μιλάς.
- Είναι που…
- Ξέρω, ξέρω, clarito mio! Σε μένα δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα και ποτέ. Μου αρκεί να είσαι καλά!
- Εεεε... Σου είπε αν θα φύγει καθόλου από τη Λισσαβόνα, γιατί θα’ θελα να του κάνω έκπληξη.
- Μην ανησυχείς! Θα τα τακτοποιήσω όλα.

O dr. Claro και η κόρη του καθόντουσαν σε μια trattoria απέναντι από το Coloseum. Η Christina έκανε κάποια τηλεφωνήματα από το κινητό της, ενώ ο dr. Claro παρατηρούσε τη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα από το πρωί και που τους είχε δυσκολέψει τη βόλτα τους στο centro storico της Ρώμης.

- Όλα εντάξει, clarito mio! Πετάς αύριο στις 6.00 το απόγευμα και ο θείος Joao δεν έχει σκοπό να κουνηθεί από το σπίτι του, όπως μου είπε επί λέξει.
- Σ’ ευχαριστώ, οΜοΡφιά Μου! Είναι φορές που αισθάνομαι ότι εσύ είσαι ο γονιός και εγώ το παιδί.
- Δεύτερη φορά που με λες οΜοΡφιά σου. Έτσι με αποκαλούσε μόνο η μαμά. Θυμάσαι;
- Ναι, ειδικά όταν γύριζες μουτζουρωμένη και λερωμένη από το σχολείο…
- Η μαμ-αφρούλα άνοιγε την αγκαλιά της να με δεχτεί λέγοντάς μου «οΜοΡφιά Μου, λάμπεις πάλι!»

33 ηΜέΡες - σήΜεΡα έΡκοΜαι

24η ημ. – Κυριακή 28 Δεκ. ‘08

Στις 7.00 η ώρα το πρωί ο dr Claro μπήκε μέσα στην αίθουσα αναχωρήσεων του Ελ. Βενιζέλος. Άφησε το μικρό του βαλιτσάκι κάτω και κοίταξε ψηλά στον πίνακα αναχωρήσεων. Δεν είχε αποφασίσει που θα πήγαινε. Λισσαβόνα ή Ρώμη; Η απευθείας πτήση για Λισσαβόνα ήταν σε 5 ώρες και δεν υπήρχαν θέσεις. Πήγε στον γκισέ της Alitalia. Και οι δύο πτήσεις που θα γινόταν σήΜεΡα ήταν κλεισμένες. Τον έβαλαν στη λίστα αναμονής και για τις δύο. Η πρώτη ήταν προγραμματισμένη σε 2 ώρες. και οι επιβάτες είχαν αρχίσει να κάνουν check-in. Πήγε και μπήκε και αυτός στην ουρά.
ΣήΜεΡα το σώμα του κινιόταν από μόνο του χωρίς καμία καθοδήγηση από το μυαλό. Είχε ξυπνήσει στις 4.00 το πρωί με τις κόκκινες λέξεις από το σημείωμα να αναβοσβήνουν στο σκοτάδι και περισσότερο οι δύο τελευταίες: «… να αγαΠάς ξαΝά…». Περπάτησε από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη αρκετές φορές στο ημίφως -που έριχναν οι φανοστάτες από τον δρόμο- σαν να ψαχούλευε το σώμα να βρει τι αγαπά. Έβαλε φαγητό και νερό στη Lioz, που κοιμόταν, έκανε ένα ντουζ, ντύθηκε, έβαλε μερικά πράγματα σε ένα παλιό βαλιτσάκι, κατέβασε τα παντζούρια και στις 6.00 βγήκε έξω στην Αιόλου.
Η ουρά προχωρούσε και σε λίγο θα έφτανε για check-in χωρίς εισιτήριο. Ο κύριος που ήταν πριν από αυτόν του ζήτησε ένα χαρτομάντιλο. Ο dr. Claro δεν είχε. Τελικά του έδωσε κάποιος άλλος. Ο κύριος σκούπισε τα δάκρυα του, λέγοντας τους ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που ήταν στην πατρίδα του. Δεν τους είπε τίποτα άλλο. Δεν χρειαζόταν να τον ρωτήσουν τίποτα άλλο. Έφτασε η σειρά του κυρίου να κάνει check-in.
O dr. Claro προχώρησε και όταν έφθασε η σειρά του είπε στην κοπέλα ότι δεν είχε εισιτήριο. Εκείνη τον κοίταξε, του κούνησε αρνητικά το κεφάλι και ο dr. Claro έκανε στο πλάι. Ο πατέρας της ιταλικής τετραμελούς οικογένειας που ερχόταν από πίσω του μάλλον κατάλαβε τι έγινε και τον πλησίασε. Του πρόσφερε ένα εισιτήριο. Η εικοσάχρονη κόρη του αποφάσισε πριν από 20 λεπτά ότι δεν θα επέστρεφε μαζί τους στη Ρώμη γιατί είχε γνωρίσει έναν νεαρό έλληνα. Όταν όλοι οι επιβάτες έκαναν check-in, πέρασε και ο dr. Claro.
Σε μια ώρα ήταν μέσα στο αεροπλάνο. Λίγο πριν απενεργοποιήσει το κινητό του, έστειλε ένα μήνυμα στην κόρη του: «σήΜεΡα έΡκοΜαι »

25η ημ. – Δευτέρα 29 Δεκ. ‘08

Είχε περάσει μια μέρα και η Christina δεν πίστευε ακόμη ότι είχε τον πατέρα της κοντά της. Πόσες φορές του είχε πει να έρθει, μέχρι και που του είχε βγάλει εισιτήρια μια φορά, αλλά ο dr. Claro ποτέ δεν τα είχε καταφέρει.

-ΣήΜεΡα και για όσες μέρες μείνεις θα είμαι όλη δικιά σου. Να πάρω μόνο ένα τηλέφωνο στη δουλειά.

Είπε η Christina και βγήκε από την κουζίνα. Ο dr. Claro την άκουσε να μιλάει στα ιταλικά για αρκετά λεπτά. Τελείωσε τον εσπρέσο του και κοίταξε την gazetta dello sport που είχε αφήσει ο Nino, ο άνδρας της κόρης του, πάνω στο τραπέζι. Ναι, βρισκόταν μακριά από την Αθήνα. Η Christina πήγε και τον αγκάλιασε αθόρυβα από πίσω και του επανέλαβε:

- Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ! Τα κανόνισα με τη δουλειά και ο Nino θα μείνει στο μαγαζί του μέχρι αργά το βράδυ. ΣήΜεΡα είμαι όλη δική σου, clarito mio!

33 ηΜέΡες - να αγαΠάς ξαNά...

21η ημ. – Πεμπτ. 25 Δεκ. ‘08

Είχαν τελειώσει το φαγητό και η Ζέτα έφερε μελομακάρονα που είχε φτιάξει η ίδια με συνταγή της μητέρας της. Ο Νίκος είπε ότι η κόρη του τα έφτιαχνε καλύτερα από τη μάνα της. Ο Sergio δοκίμασε ένα αφράτο pasties και καυχήθηκε ότι η μητέρα του τηρούσε της πορτογαλικές παραδόσεις. Στο παιχνίδι έβαλαν και τον dr. Claro, του οποίου του φάνηκαν εξαίσια και τα μελομακάρονα και τα pasties.
H Ana τηλεφώνησε στην Christina στη Ρώμη, της μίλησε σιγανά για λίγο, σαν να μην ήθελε να την ακούσουν οι άλλοι και μετά την έδωσε στον dr. Claro. H κόρη του του μίλησε στην αρχή στα ιταλικά μέχρι που τον άκουσε να γελάει και γέλασε και αυτή. Ο dr. Claro δεν καταλάβαινε ιταλικά και τον ενοχλούσε να του τα μιλάει η κόρη του. Όχι όμως τώρα. Τώρα όταν σταμάτησαν τα γέλια, τής είπε ότι τηN αγαΠά και ότι του έχει λείψει. Το ίδιο είπε και στην Ana όταν την αποχαιρετούσε στην πόρτα. Η φίλη του τον έσφιξε στην αγκαλιά της και του ψιθύρισε στο αυτί «κι εγώ σ’ αγαΠώ, μην το ξεχNάς…». Αγκάλιασε, χαιρέτησε και τους υπόλοιπους και έφυγε.
Είχε πάει 5.00 η ώρα το απόγευμα και οι δρόμοι δεν είχαν ακόμη κίνηση. Έκανε παγωνιά και τυλίχθηκε καλά μέσα στο παλτώ του. Περπάτησε αρκετά μέχρι να φτάσει στο σταθμό των Πετραλώνων και ζεστάθηκε. Μετά από ένα τέταρτο έμπαινε στο σπίτι του.

Μόλις άνοιξε την πόρτα είδε στο πάτωμα έναν κίτρινο καναρινί φάκελο. Αμέσως άλλαξε όψη το πρόσωπό του. Κατσούφιασε και δίστασε να τον πάρει στα χέρια του. Τον κλώτσησε λίγο προς τα μέσα και μετά έσκυψε και τον σήκωσε. Χρειαζόταν άλλο ένα ποτήρι κρασί. Πήγε στην κουζίνα, άνοιξε ένα μπουκάλι και σερβιρίστηκε. Με το ποτήρι στο ένα χέρι και με τον φάκελο στο άλλο πήγε και έκατσε στον καναπέ. Η Lioz τριβόταν στα πόδια του, αλλά δεν της έδωσε σημασία. Άνοιξε τον κίτρινο καναρινί φάκελο και έβγαλε ένα κίτρινο καναρινί χαρτί. Το ξεδίπλωσε και βρήκε γραμμένο με κόκκινο έντονο χρώμα:

«έχεις 13 ηΜέΡες για Να Μάθεις να αγαΠάς ξαΝά…»

Άφησε το χαρτί και το ποτήρι στο πλάι και πήρε αγκαλιά τη Lioz. Άλλαξε ξανά όψη το πρόσωπό του. Χαμογελούσε!!!!

33 ηΜέΡες - κΑλΉν ΗμΈρΑν

20η ημ. – Τετ. 24 Δεκ. ‘08

Άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού του ο dr. Claro και έπεσε επάνω σε ένα κοριτσάκι με άσπρο σκουφί και κόκκινες κοτσίδες που του έβαλε τις φωνές

- Θου χτυπάω τόθη ώρα και δεν μου ανοίγειθ... Θέλω να θου πω τα κάλαντα...

Ο dr. Claro είχε ακούσει έναν χτύπο στην πόρτα, αλλά δεν είχε δώσει σημασία καθώς ετοιμαζόταν για να φύγει για τη δουλειά του.

- Να θου τα πωωω...;

Επέμενε το κοριτσάκι και πριν προλάβει να πει κάτι ο dr. Claro είδε αυτό το μικρό πλασματάκι να χτυπάει ένα μεγάλο για το μπόι του τρίγωνο και να του τραγουδάει

καλήν ημέραν άρχοντεθ κι αν εί κι αν είναι ορισμόόόθ θαθ

χριθτού τη θεία γέννηθη νααα μπω να μπω θτο αρχοντικόόό θαθ

χριθτόθ γεννάται θήμερον εεεν βή εν βηθλεέμ την πόόόλη

οι ουρανοί αγάλλονται χαίαίρε χαίρε η φύθηθ όόόλη

εν τω θπηλαίω τήκτεται εεεν φά εν φάτνη των αλόόόγων

ο βασιλεύθ των ουρανών καιαιαι ποι και ποιητήθ των όόόλων

θ’αυτό το θπίτι πουου’ ρθαμε πέέέτρα πέτρα να μη ραγίίίθει

κι ο νοικοκύρηθ του θπιτιού χρόόόνια χρόνια πολλά να ζήήήθει

κΑΙ τΟΥ χρΌνοΟΥ νΑ ΉθΑθτΕ κΑλΆΆΆΆΆ!!!!!

33 ηΜέρες - με ακούς; εεϊ, με ακούούς;

18η ημ. – Δευτ. 22 Δεκ. ‘08


- Μαρία, δεν γίνεται να έρχεσαι εδώ χωρίς να το θέλεις…. Θα πω στη θεία σου να μην σε ξαναπιέσει να έρθεις.
- Όχι σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό…

Ο dr. Claro παρατηρούσε τη Μαρία Παπαδάκη να κάθεται απέναντί του αμίλητη εδώ και είκοσι λεπτά. Είχε κάνει κάποιες τούφες λαχανί στα κάτασπρα μαλλιά της που της έδιναν μια όψη ακόμη πιο απόκοσμη.

- Είμαι εδώ για να σε ακούσω να μιλάς, αφού εσύ όμως Μαρία δεν μπορείς, καλύτερα ξέρεις να…
- Το μόνο πράγμα που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να πληγώσω τον μοναδικό άνθρωπο που με αγαπά πραγματικά.
- Και εσύ την αγαπάς;
- Δεν… δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου έχει σταθεί περισσότερο ακόμη και από τους γονείς μου…
- …..
- ακόμα και όταν ζούσαν οι γονείς μου, έμενα πολλές μέρες στη θεία μου. Οι γονείς μου ταξίδευαν πολύ, ήταν έμποροι ειδών κυνηγιού. Σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πριν 3 χρόνια, την ημέρα των γενεθλίων μου…

Η Μαρία κοίταξε το ρολόι του τοίχου και σηκώθηκε απότομα.

- Θα ξανάρθω, θα προσπαθήσω να σου μιλήσω… Κάτι θα ξέρει η θεία μου καλύτερα για να επιμένει να έρχομαι… Και τότε τους είχε πει να μην πάνε … τους είχε πει να μην τρέχουν… τηΝ είχα ακούσει που τους το’ πε πριν φύγουν… που τους το επανέλαβε στο τηλέφωνο μετά. Αυτοί δεν τηΝ άκουσαν, ποτέ δεν τηΝ άκουγαν…Πήγαν Φλώρινα και Ξάνθη μέσα σε 30 ώρες. Θέλαν άλλες 3 για να φθάσουν Αθήνα, για να φθάσουν στο πάρτυ μου, όπως μου το είχαν υποσχεθεί. Αλλά ποτέ δεν έφθασαν … ποτέ ξανά δεν τους άκουσα...




19η ημ. – Τρ. 23 Δεκ. ‘08


Ο dr. Claro μίλαγε στο κινητό με την Ana. Ήθελε να αγοράσει κάποια δώρα για να παιδιά της, τη Ζέτα και τον Sergio. Γι’ αυτό είχε κατεβεί το απόγευμα, μετά το γραφείο στην Ερμού. Δεν ήξερε όμως σε ποιο μαγαζί να μπει, αφού συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε τίποτα για τις ζωές τους τα τελευταία χρόνια. Και ντράπηκε όταν του είπε η φίλη του ότι η Ζέτα είχε παντρευτεί και ήταν έγκυος και ο Sergio έκανε μεταπτυχιακό πάνω στη γλωσσολογία στο Παρίσι.

Σίγουρα θα του τα είχε ξαναπεί, αυτός όμως δεν τα είχε ακούσει. Δάκρυσε, είπε ότι είχε φασαρία και δεν μπορούσε να τηΝ ακούσει και έκλεισε το τηλέφωνο. Το πλήθος τον παρέσυρε μερικά μέτρα παρακάτω. Έστριψε στην Αιόλου και έφθασε στο σπίτι του. Έκλεισε ανακουφισμένος την πόρτα πίσω του. Έκατσε στον καναπέ και η Lioz χώθηκε στην αγκαλιά του. Μα πως ήταν δυνατός να μην είχε ακούσει την Anina...;

33 ηΜέρες - έχεις ταρακουΝηθεί

15η ημ. – Παρ. 19 Δεκ. ‘08

Ο dr. Claro έφτασε στην ρεσεψιόν είπε το όνομά του και τον καθοδήγησαν να πάει στον πρώτο όροφο, 2η πόρτα αριστερά, στο αιματολογικό. Είχε πολλά χρόνια να κάνει εξετάσεις αίματος. Περίμενε στην αίθουσα αναμονής και τα χέρια του είχαν ιδρώσει. Σύντομα τον φώναξαν, μπήκε μέσα, σήκωσε το μανίκι του και σε 1 λεπτό όλα είχαν τελειώσει. Πίεσε για λίγο ακόμη το σημείο αφαίμαξης, όσο η γιατρός γέμιζε με αίμα τα διαφορετικά μπουκαλάκια. Την παρατηρούσε. Το αίμα του είχε βαθύ κόκκινο χρώμα, σχεδόν καφέ.
Έβαλε το σακάκι του και βγήκε στο δρόμο. Η κίνηση ήταν αρκετή στην Κατεχάκη. Το τηλέφωνο του χτύπησε. ¨Ήταν η Ερμιόνη. Το ραντεβού των 11.00 με την Μαρία Παπαδάκη ακυρώθηκε ξανά -το είχε ακυρώσει και εχτές η θεία της- και μετατέθηκε για τη Δευτέρα.
Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν 9.50, οπότε είχε αρκετή ώρα στη διάθεσή του. Περπάτησε μέχρι το Κολωνάκι και έκατσε σε ένα καφέ. Εκεί κοντά ήταν το γραφείο της Ana. Της τηλεφώνησε και σε λίγο η φίλη του τού έκανε παρέα.
Της μίλησε για τα δύο σημειώματα, για τις ιατρικές του εξετάσεις, για τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του. Έκανε ερωτήσεις και απαντούσε ο ίδιος αμέσως. Η Ana δεν είχε βγάλει μιλιά, μόνο τον κοίταζε με τα μικρά της μάτια ορθάνοιχτα. Ο dr. Claro νόμιζε ότι την είχε τρομάξει μέχρι που του είπε:

- Δεν ξέρω τι σκοπό έχει αυτός που σου στέλνει αυτά τα σημειώματα, το σίγουρο όμως είναι ότι έχει καταφέρει να σε ταρακουΝήσει και λυπάμαι που δεν είχα σκεφτεί να το κάνω εγώ αυτό νωρίτερα…

Η Ana δεν του άφησε περιθώρια να απαντήσει. Σηκώθηκε να φύγει. Σηκώθηκε και ο dr. Claro. Η Ana τον προσκάλεσε για φαγητό ανήμερα των Χριστουγέννων.

- Ναι, σίγουρα θα έρθω Anina μου. Έχω καιρό να δω τον Νίκο και τα παιδιά.
- Με εκπλήσσεις Claro! Άλλες φορές σε παρακάλαγα και τελικά δεν ερχόσουν. Σίγουρα έχεις ταρακουΝηθεί…

Η Ana έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά της τον φίλο της, τον φίλησε και απομακρύνθηκε. Ο dr. Claro έμεινε να σκέφτεται τα λόγια της…

33 ηΜέΡες - καΜία εξέλιξη

13η ημ. – Τετ. 17 Δεκ. ‘08

Ο dr. Claro καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας και χάζευε τη Lioz που έτρωγε. Κοίταξε το ημερολόγιο του τοίχου. Σκέφτηκε το δεύτερο σημείωμα. Δεν είχε μιλήσει γι’ αυτό στην Ana, που του τηλεφώνησε το πρωί, για να μάθει αν υπήρχε καΜία εξέλιξη, για να τον ρωτήσει τι θα κάνει στις γιορτές. Δεν της απάντησε. Της είπε μόνο ότι είχε δουλειά και έπρεπε να κλείσει.

10+23 ηΜέΡες - πεθαΜέΝος ή ζωΝταΝός

12η ημ. – Τρ. 16 Δεκ. '08

Τι έμενε να μάθει στα 60 του που δεν το ήξερε; Και ποιος ήξερε ότι είχε μόνο 23 μέρες για να το μάθει; Όποιος και αν του έκανε πλάκα, το είχε παραχοντρύνει το θέμα… Σκεφτόταν ο dr. Claro καθώς άνοιγε μια κονσέρβα για τη Lioz.
9 η ώρα το βράδυ και το σπίτι του δεν τον χωρούσε. Βγήκε να περπατήσει. Αυτό έκαναν πάντα μαζί με την Αφροδίτη του όταν τους απασχολούσε κάποιο θέμα που φαινόταν δύσκολο. Τώρα έπρεπε να το κάνει μόνος του. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανε μόνος του.
Στα πρώτα 50 μέτρα αισθανόταν πάλι θυμωμένος με την Αφροδίτη του που τον είχε αφήσει μόνο του. Στα επόμενα 100 θύμωσε με τον εαυτό του που ήταν θυμωμένος με μια πεθαμένη. Πεθαμένη; Ναι, αυτή ήταν πεθαμένη… και αυτός; πεθαΜέΝος ή ζωΝταΝός;
Μετατοπίστηκε η σκέψη του από αυτήν σε αυτόν. Αν ήταν πεθαΜέΝος τι τον ένοιαζε αν σε 23 ημέρες, ή μάλλον ακριβέστερα σε 22 ημέρες από σήμερα μάθαινε ακόμη και το χειρότερο: ότι θα πέθαινε…
Τον ένοιαζε και τον παραένοιαζε τι θα μάθαινε σε 22 ημέρες, άρα δεν ήταν πεθαΜέΝος. Οπότε ήταν ζωΝταΝός; Μπαα, ούτε αυτό δεν ήταν τα τελευταία 3 χρόνια που είχε πεθάνει η Αφροδίτη του.
Μάλλον ένα ζόμπι ήταν που προσπάθησε να αυτοκτονήσει μια φορά, παίρνοντας υπερβολική δόση χαπιών και τώρα προσπαθούσε να συντηρηθεί σαν ζόμπι παίρνοντας πάλι χάπια αλλά με ένα μέτρο.
Έφτασε να ανηφορίζει στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου και πρόσεξε τον Παρθενώνα φωτισμένο. Ένα μνημείο αιώνων. Το είχαν αντικρίσει τόσοι και τόσοι άνθρωποι που δεν υπήρχαν πια. Ο Παρθενώνας όμως έστεκε εκεί αγέρωχος αν και λαβωμένος.

Κάθισε σε ένα πέτρινο παγκάκι, απορροφημένος από τη θέα. Έκλεισε τα μάτια και συνέχισε να βλέπει το φως. Ο κρύος αέρα στο πρόσωπό του τον έκανε τώρα να αισθάνεται ζωΝταΝός, αν και λαβωμένος…

10 + 23 ηΜέΡες - για Να Μάθεις

11η ημέρα – Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

11.10 το πρωί ο dr. Claro μπήκε καθυστερημένος στο χώρο αναμονής του γραφείου του, καλημέρισε την Ερμιόνη και τη ρώτησε αν είχε κάποια συνεδρία στις 11.00. Η Ερμιόνη του έδειξε την Μαρία Παπαδάκη που καθόταν στον καναπέ. Ο dr. Claro ούτε που γύρισε να την κοιτάξει, καθώς ήδη έμπαινε στο γραφείο του.
Έβγαλε το παλτό του και έκατσε στην αναπαυτική του πολυθρόνα να πάρει μια ανάσα. Είχε περάσει όλο το σαββατοκύριακο στο σπίτι, κουκουλωμένος την περισσότερη ώρα στο κρεβάτι του. Ούτε μέχρι τον καναπέ δεν είχε πάει, αφού αρνιόταν να ανοίξει την τηλεόραση τις τελευταίες ημέρες για να μην ακούσει άλλες κραυγές αλλοφροσύνης και πανικού.
Χτύπησε την πόρτα του και μπήκε μέσα η Ερμιόνη με τον καφέ του και τον φάκελο της Μαρίας. Ο dr. Claro μόλις τον άνοιξε κατάλαβε ότι ήταν η κοπέλα με το «Δεν έχω τίποτα να σας πω». Η Ερμιόνη έπιασε το βλέμμα έκπληξής του και σχολίασε, καθώς έβγαινε από το γραφείο, ότι τα ραντεβού τα έκλεινε η κυρία Ελένη Παπαδάκη, η θεία της.
Σε λίγο μπήκε μέσα η Μαρία και πήρε τη θέση της απέναντί του χωρίς να του μιλήσει. Η πρώτη σκέψη του dr. Claro ήταν ότι η δεύτερη συνάντησή τους μάλλον θα ήταν ίδια με την πρώτη (την προηγούμενη Δευτέρα), η δεύτερη σκέψη του όμως του είπε ότι δεν πρέπει να προκαταβάλλεται. Αφού η Μαρία δεν φαινόταν διατεθειμένη να μιλήσει από μόνη της, κάπως έπρεπε να αρχίσει αυτός να ξετυλίγει το κουβάρι της. Της έκανε κάποιες ερωτήσεις γι’ αυτή και την οικογένειά της. Η μόνη απάντηση που πήρε ήταν ότι φοιτούσε στο τμήμα Κοινωνιολογίας της Παντείου.

Τότε ο dr. Claro θυμήθηκε ότι την προηγούμενη φορά του είχε πει ότι ήταν σε μια πορεία διαμαρτυρίας για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οπότε τη ρώτησε γι’ αυτό. Τα λόγια άρχισαν να βγαίνουν σαν χείμαρρος από το στόμα της. Μιλούσε ήρεμα και αργά, αιτιολογούσε και προβληματιζόταν:
«Θέλουμε Να Μάθουμε πώς να φτιάξουμε τις ζωές μας, πώς να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία και θέλουμε τη βοήθεια σας και όχι να μας αντιμετωπίζετε σαν απόβλητα και περιθωριακά στοιχεία»
Του είπε στο τέλος, κοίταξε το ρολόι της και σηκώθηκε.
«Η θεία μου με περιμένει πάλι κάτω στην καφετέρια. Θα έρθω και την Πέμπτη και μετά θέλει να της μιλήσετε για Να Μάθει πως είναι η κατάστασή μου. Λες και δεν την ξέρει…»
Ο dr. Claro δεν πρόλαβε ούτε να την αποχαιρετήσει. Η Μαρία είχε φύγει και η Ερμιόνη μπήκε μέσα και του άφησε στο τραπεζάκι δίπλα του το φάκελο του ραντεβού των 12.00 και την αλληλογραφία του.
Ο dr. Claro κοίταξε γρήγορα την αλληλογραφία του και ξεχώρισε έναν μπλε φάκελο χωρίς αποστολέα. Τον άνοιξε γρήγορα και βρήκε μέσα ένα μπλε επιστολόχαρτο. Στο κέντρο του περίπου ήταν γραμμένο με λευκά γράμματα:

«έχεις 23 ηΜέΡες για Να Μάθεις…»

33 ηΜέΡες - ΜαύΡα γαΡίφαλα

9η ημέρα – Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Ο dr. Claro ξύπνησε μεσ’ τον ιδρώτα. Είχε δει στον ύπνο του την Αφροδίτη του ντυμένη νύφη να αφήνει 24 ΜαύΡα γαΡίφαλα επάνω στον τάφο του. Έκανε ένα κρύο ντουζ, ντύθηκε και πήγε στο κοντινό mini market για ανεφοδιασμό σε κονσέρβες και καφέ.

Όταν γύρισε, συνειδητοποίησε ότι είχε βγει έξω με τις παντόφλες του. Έμεινε να τις κοιτά για λίγο, τις έβγαλε και πήγε ξυπόλητος στην κουζίνα. Έψαξε στο ξύλινο κουτί επάνω στον πάγκο, βρήκε τα χάπια του και τα πήρε μαζί με ένα ποτήρι γάλα.

Τα μάτια του κόλλησαν στο ημερολόγιο του τοίχου. Κύκλωσε με ένα στυλό την 5η Δεκεμβρίου και την 13η Δεκεμβρίου. Μέτρησε με τα δάχτυλα. Του έμεναν άλλες 24 ΜέΡες… ΜαύΡες;
Τον έλουσε ξανά ιδρώτας. Πήγε στο κρεβάτι του και κουκουλώθηκε στο σκοτάδι.

33 ηΜέΡες - Ποτέ ή Πότε;

8η ημέρα – Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Είχε περάσει μια βδομάδα από τότε που είχε λάβει το σημείωμα και τίποτα δεν είχε συμβεί. Εξάλλου τι θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή του και να το ξέρει εκ των προτέρων κάποιος άλλος –και όχι ο ίδιος;
Ο dr. Claro είχε ένα κενό μεταξύ δύο συνεδριών και καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε εφημερίδα. Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. Τον κούραζε να διαβάζει στα ελληνικά. Μπέρδευε τους τόνους. «Ποτέ» διάβαζε, ενώ ήταν γραμμένο «πότε» και η Αφροδίτη του τον διόρθωνε.
Η Αφροδίτη του που τον κοίταζε μέσα από την κορνίζα που είχε πάνω στο γραφείο του. Χαμογελαστή. Την έβλεπε και του έφτιαχνε το κέφι και έβγαζε τη μέρα και έβγαλε τη μισή του ζωή στην Ελλάδα χωρίς να το καταλάβει.
Αυτό που κατάλαβε πολύ καλά ήταν τα τελευταία 3 χρόνια που χωρίς αυτήν ήταν μια αιωνιότητα και ένα τίποτα μαζί. Πως τολμούσε να του χαμογελάει ακόμη, ενώ τον είχε αφήσει μόνο και έρημο;
Αν ήταν εδώ, αυτή θα μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν τις επόμενες 25 ημέρες στη ζωή του. Ποτέ δεν έπεφτε έξω. Αυτή τον ήξερε καλύτερα απ’ ότι ο ίδιος τον εαυτό του.
Πότε-πότε και αυτός της χαμογελούσε και τότε ήταν που εκείνη γελούσε με όλη της τη δύναμη. Τραντάζονταν το κορμάκι της και τράνταζε τη θλίψη του. Την έκανε χαρά και γαλήνη.
Άραγε, πότε θα αισθανόταν ξανά έτσι; Κάποια κύτταρα του θυμήθηκαν αμέσως εκείνες τις στιγμές και ρίγησε…

33 ηΜέΡες

7η ημέρα – Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

- Buenos dias, Ερμιόνη. Πως είσαι;
- Καλημέρα σας, dr. Claro. Εγώ καλά είμαι. Αλλά…
- Αλλά τι, παιδί μου;
- Τον πατέρα μου έχουμε άσχημα στο νοσοκομείο.
- Ααα, γι’ αυτό δεν ήρθες τη Δευτέρα. Τι έχει;
- …καρκίνο…
- Που παιδί μου; Από πότε;
- Στο συκώτι… τον τελευταίο χρόνο… και τώρα έχει κάνει μεταστάσεις… Το ήξερε και δεν μας το έλεγε.
- Κουράγιο, παιδί μου.
- Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι που δεν μας το είπε…
- Του το είπες αυτό;
- Ναι, και μου απάντησε ότι ήθελε να ζήσει τις τελευταίες μέρες του όμορφα μαζί μας.
- Και της έζησε;
- Ναι, της έζησε … της ζήσαμε. Τον τελευταίο χρόνο πέρασα τόσες ώρες με τον πατέρα μου όσες δεν είχα περάσει τα προηγούμενα 27 χρόνια της ζωής μου. Να σας πω την αλήθεια… είχα παραξενευτεί λιγάκι, αλλά είχα τόσο ανάγκη να έρθω περισσότερο κοντά του που δεν το σκάλισα καθόλου…
- Και πολύ καλά έκανες! Μην έχεις τύψεις γι’ αυτό!
- Αν το ήξερα όμως… θα μπορούσα να κάνω κάτι … για να είναι αλλιώς τα πράγματα σήμερα. Είναι νέος ακόμα… γαμ… το καλοκαίρι θα κλείσει τα 60.
- Η ζωή του πατέρα σου ανήκει σε εκείνον και μόνον αυτός αποφασίζει πως θα τη βιώσει… μην του θυμώνεις, σε παρακαλώ. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, πες μου.

έσφιξε για λίγο το χέρι της μέσα στις δυο του παλάμες και απομακρύνθηκε γρήγορα προς το γραφείο του. Εκείνο το «μην του θυμώνεις…» πως μπόρεσε να της το πει; Ακόμη και στους «ασθενείς» του που έρχονταν για να ακούσουν συμβουλές, αυτός αρνούνταν να τους δώσει μασημένη τροφή. Έπρεπε να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους κι αυτός απλά τους βοηθούσε σε αυτή τη διαδικασία. Όχι! Δεν το έλεγε στην Ερμιόνη, στον εαυτό του το έλεγε; «μην… μην της θυμώνεις άλλο πια!…»

33 ηΜέΡες

6η ημέρα – Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Το γραφείο θα παρέμενε κλειστό και σήμερα. Ο dr. Claro το πρωί πήγε στο κρεβάτι του να κοιμηθεί. Όλο το βράδυ είχε μείνει ξάγρυπνος μέσ’ τα σκοτάδια του καθιστικού, χωρίς τηλεόραση, χωρίς ανταποκρίσεις. Δεν τις χρειαζόταν. Αυτός μύριζε τη βία, έστω κι αν είχε κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα. Σκεφτόταν και αναρωτιόταν για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Ναι, έπιασε τον εαυτό του να τον ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω του μετά από … αρκετά χρόνια … τότε που…
Ξύπνησε από τα μουστάκια της Lioz, που τρίβονταν στην αγκαλιά του. Μάλλον πείναγε. Είχε πάει 2.00 η ώρα. Πήγε στην κουζίνα και της έβαλε ξηρά τροφή και φρέσκο νεράκι. Αυτός δεν μπορούσε να φάει τίποτα. Από συνήθεια όμως άνοιξε-έκλεισε το ψυγείο και μετά ψαχούλεψε το ξύλινο κουτί πάνω στον πάγκο. Βρήκε τα χάπια του, τα πήρε στα χέρια του, τα κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά τα ξαναέβαλε μέσα.
Έβαλε να φτιάξει καφέ φίλτρου και κατέβασε το ημερολόγιο από τον τοίχο για να αλλάξει μήνα. Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος. Τελείωνε και αυτός ο χρόνος. Τότε θυμήθηκε τις 33 ηΜέΡες. Πήρε μια κούπα με καφέ και πήγε στο γραφείο του. Το σχισμένο και συναρμολογημένο σημείωμα το είχε κολλήσει πάνω σε ένα περιοδικό. Το είχε παραλάβει την Παρασκευή και από τότε είχαν περάσει 5 ημέρες. Άρα, ότι ήταν να γίνει θα γινόταν σε 28 ημέρες. Ποιος να του το είχε στείλει άραγε; Τις σκέψεις του διέκοψε το κουδούνι της εξώπορτας. Δεν περίμενε κανένα και είχε πολύ καιρό να έρθει άνθρωπος στο σπίτι του.
Ανοίγοντας την πόρτα είδε την Ana. Ο dr. Claro πήγε να χαμογελάσει και μετά σαν να κατσούφιασε. Η Ana τον φίλησε στα μάγουλα και του είπε:

- Μην ανησυχείς, Claro! Δεν θα καθίσω πολύ. Πέρασα για ένα γεια, γιατί ήμουν εδώ στο κέντρο, στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ. Και είπα να δω μήπως δεν είχες πάει στη δουλειά…
- Ελα, έλα πέρνα! Μην με παρεξηγείς, με ξέρεις τώρα… Θες καφέ; Μόλις έφταξα. Μια στιγμή μόνο να βγάλω τις πυτζάμες και να βάλω κανένα παντελόνι.

Όσο ο dr. Claro άλλαζε, η Ana έβαλε καφέ και πήγε στο γραφείο του. Πάντα της άρεσε να χαζεύει τα βιβλία στην από τοίχο σε τοίχο και από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι βιβλιοθήκη του. Αυτή τη φορά όμως τα μάτια της κόλλησαν στο σχισμένο σημείωμα: «έχεις 33 ηΜέΡες…». Το μυαλό της θόλωσε. Όταν μπήκε ο dr. Claro δεν μπόρεσε να πει λέξη, εξακολούθησε να κοιτάει το σημείωμα.

- Εδώ είσαι Anina;… Βλέπω βρήκες το σημείωμα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να σου πω για αυτό, αλλά αφού το βρήκες… Μου το έστειλαν την περασμένη Παρασκευή σε ένα γκρι φάκελο, χωρίς αποστολέα. Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία. Ούτε τώρα, βέβαια, του δίνω σημασία… Κάποια φάρσα θα είναι. Έλα πάμε να κάτσουμε στο σαλόνι, να μου πεις τα νέα σου...

33 ηΜέΡες

5η ημέρα – Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

7.00 η ώρα το πρωί ο dr. Claro έπινε τον καφέ του στην κουζίνα. Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Άκουγε σπασίματα, φωνές. Η μυρωδιά των καπνών και των χημικών του είχαν κλείσει το λαιμό. Αισθανόταν σαν να πολιορκείται. Τώρα όμως επικρατούσε ησυχία και οι μόνοι θόρυβοι που άκουγε ήταν από τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου. Βγήκε στο μπαλκόνι του, κοίταξε τον ουρανό και μπήκε γρήγορα μέσα. Τι κι αν έσβησαν τις φωτιές, τα αποκαΐδια θα έμεναν για πολύ καιρό.
Τηλεφώνησε στο γραφείο του και πήρε τα μηνύματα από τον τηλεφωνητή του. Όλα τα σημερινά ραντεβού είχαν ακυρωθεί. Ποιος να τολμήσει να κατέβει στο κέντρο της Αθήνας για να δει τον ψυχολόγο του; Πήρε και την Ερμιόνη να της πει ότι το γραφείο σήμερα θα έμενε κλειστό. Μίλησε και με τον Λάζαρη τον παθολόγο που συστεγάζονται. Του είπε ότι στη διπλανή πολυκατοικία από το γραφείο έκαψαν την τράπεζα που ήταν στο ισόγειο.
Έβαλε να ακούσει λίγο Moricone, μπας και ηρεμήσει το μυαλό του. Τα χάπια του δεν του έκαναν τίποτα, οπότε αποφάσισε σήμερα να μην τα πάρει. Ξάπλωσε στον καναπέ και πήρε ένα σημειωματάριο. Είχε καιρό να γράψει, αλλά τώρα του βγήκε η ανάγκη. Τελικά το χέρι του έκανε ένα περίγραμμα του προσώπου της νεαρής κοπέλας που πήγε εχτές να τον δει. Έμεινε να το κοιτά και συνειδητοποίησε ότι έμοιαζε πολύ στην κόρη του την Christina. Είχε πολύ καιρό να της μιλήσει. Έπιασε το τηλέφωνο και σχημάτισε το νουμερό της. Μόλις άκουσε εκείνο το “clarito mio…” λύγισε. Τι τον είχε πιάσει και δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά της. Αφού έλιωνε όταν την άκουγε. Να μπορούσε μόνο να την άκουγε και να μην της μιλούσε. Τι να της απαντήσει στην ερώτηση της «είσαι καλά, clarito mio;» Τώρα δεν τον ρώτησε γι’ αυτόν αλλά για την κατάσταση στην Αθήνα. Είχε δει ένα εκτενές ρεπορτάζ με τα γεγονότα στο Rai Uno. Η Christina ζούσε τα τελευταία 3 χρόνια στη Ρώμη. Με πατέρα πορτογάλο και μητέρα ελληνίδα, βρήκε να παντρευτεί ιταλό. Ο dr. Claro την καθησύχασε ότι δεν είναι τόσο ανησυχητική η κατάσταση, έστω και αν μέσα του είχε τις αμφιβολίες του.
Η Christina έπρεπε να κλείσει γιατί είχε δουλειά και καθώς τον χαιρετούσε του είπε: «μην με ξεχνάς clarito mio!». Ο dr. Claro έκλεισε το τηλέφωνο κουνώντας το κεφάλι του. Δεν την ξέχναγε, δεν μπορούσε να την ξεχάσει, αλλά ήταν που αυτό το διάστημα ήταν κάπως…. κάπως χαμένος…

33 ηΜέΡες

4η ημέρα – Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ο dr. Claro περπάτησε από την Αιόλου, που ήταν το σπίτι του, μέχρι την Ακαδημίας, που ήταν το γραφείο του. Ήταν μια απόσταση που την έκανε συνήθως σε 20 λεπτά. Σήμερα όμως έκανε πολύ περισσότερο. Τα μάτια του έτσουζαν. Δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Ο αέρας στην πόλη ένιωθε ότι ήταν βαρύς από τις οργισμένες ανάσες των κατοίκων της. Περπατούσε και στο μυαλό του είχε την εικόνα του 15 χρονου παιδιού που σκοτώθηκε προχθές από έναν αστυνομικό, που καθήκον είχε να το προστατέψει…
Έφτασε στο γραφείο του, που συστεγαζόταν με δύο γιατρούς, έναν παθολόγο και έναν οφθαλμίατρο, ξεκλείδωσε και άναψε τα φώτα. Δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Η γραμματέας τους η Ερμιόνη του είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα ότι δεν μπορούσε να έρθει για σοβαρό οικογενειακό λόγο. Φανταζόταν ότι το ραντεβού των 10.00 θα τον περίμενε έξω από την πόρτα. Ευτυχώς δεν θα ερχόταν, όπως άκουσε από το μήνυμα στον τηλεφωνητή τους. Είχε 20 λεπτά μέχρι τις 11.00, το επόμενο ραντεβού, οπότε ετοίμασε και ήπιε ένα διπλό εσπρέσσο, ενώ κοίταγε στο σημειωματάριο της Ερμιόνης να δει τι ραντεβού είχε σήμερα. Είχε 4 συνεδρίες, εκ των οποίων για τις 3 δεν χρειαζόταν καν να κοιτάξει τις σημειώσεις του, καθώς αφορούσαν άτομα που τα παρακολουθούσε πολύ καιρό. Απλά έβγαλε τους φακέλους τους για να τους συμπληρώσει κατά τις συναντήσεις. Το ραντεβού των 11.00 ήταν καινούργιο, Μαρία Παπαδάκη το όνομά της και καμία άλλη πληροφορία.
Στις 11.05 είδε να μπαίνει στο γραφείο του μια κοπέλα, γύρω στα 20. Χωρίς να χαιρετήσει, τον ρώτησε αν είναι ο dr. Claro και αφού αυτός της έγνεψε καταφατικά, αυτή έκατσε απέναντί του σε μια πολυθρόνα. Είχε κοντά ασπροβαμμένα μαλλιά και μεγάλα μαύρα μάτια. Είχε και έναν επίδεσμο στον μέτωπο και τα μάτια του dr. Claro κόλλησαν για μια στιγμή εκεί. Τότε η Μαρία του είπε:
«Ήμουν εχτές στην πορεία διαμαρτυρίας για τον Αλέξη, που αυτά τα καθίκια οι μπάτσοι τον …» δίστασε να ολοκληρώσει την πρότασή της. Πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω σε ψυχολόγο. Εγώ δεν ήθελα να έρθω, η θεία μου με πίεσε. Μένω μαζί της, γιατί σκοτώθηκαν πριν ένα χρόνο οι γονείς μου. Με περιμένει απέναντι σε μια καφετέρια και πρέπει να μείνω εδώ μια ώρα. Δεν έχω τίποτα να σας πω. Μην με ρωτήσετε τίποτα.…»

Ο dr. Claro δεν είπε τίποτα. Έμειναν και οι δύο να κοιτάνε το ρολόι μέχρι να πάει 11.45, οπότε η Μαρία σηκώθηκε, πλησίασε στο γραφείο άφησε 70 ευρώ, ο dr. Claro της τα επέστρεψε και η κοπέλα έφυγε.

33 ηΜέΡες

3η ημέρα – Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ο dr. Claro αγνόησε για πολλοστή φορά το τηλέφωνό του. Το όνομα της Ana γραφόταν κάθε φορά στην οθόνη του κινητού του. Το σταθερό το είχε κατεβασμένο. Κάποια στιγμή της έστειλε ένα μήνυμα. «Συγκνόμη, δεν έχω διάθεση, δεν θα έρθω στο τραπέζι. Beijin». Και έτσι σταμάτησαν τα τηλεφωνήματα.
Κόντευε μεσημέρι, ντύθηκε πρόχειρα και βγήκε έξω. Κυριακή και η Αιόλου ήταν άδεια. Πήρε μια εφημερίδα και κατευθύνθηκε προς την Ομόνοια. Στα Mc Donalds μπήκε μέσα και έφαγε μια χορτόσουπα, chicken mc nuggets και μια coca cola light. Επέστρεψε στο σπίτι του, άφησε άθικτη την εφημερίδα σε μια πολυθρόνα και βούλιαξε πάλι στον καναπέ. Η Lioz κούρνιασε μέσα στην αγκαλιά του και γρήγορα τον πήρε ο ύπνος.
Όταν ξύπνησε ήταν 9.00 η ώρα το βράδυ. Σηκώθηκε και πήγε κατευθείαν στα χαρτιά της ανακύκλωσης, βρήκε το σχισμένο γράμμα και ταίριαξε τα κομμάτια του. Δεν ήταν παραίσθηση από τα ηρεμιστικά που έπαιρνε. Κάποιος πράγματι του είχε γράψει:
«έΧεις 33 ηΜέΡες…» …

33 ηΜέΡες

(2η ημέρα – Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008)

Ο dr. Claro το περασμένο βράδυ αποκοιμήθηκε στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή. Όταν ξύπνησε το Σάββατο το πρωί κάποιοι άνθρωποι χόρευαν τσιφτετέλι. Άλλαξε κανάλι, βρίσκοντας ψαχουλευτά το τηλεκοντρόλ μέσα στην κουβέρτα του και αμέσως μετά σχεδόν υπνοβάτησε μέχρι την κουζίνα. Έβαλε λίγο γάλα στην Lioz και ήπιε και αυτός ένα ποτήρι, παίρνοντας παράλληλα και τα πρωινά του χάπια. Επέστρεψε στον καναπέ και συνέχισε να κοιμάται ακούγοντας την τηλεόραση.
Το απόγευμα τον ξύπνησε ο ήχος του τηλεφώνου. Ήταν η φίλη του η Ana, ένας από τους λίγους ανθρώπους που μπορούσε να μιλήσει πορτογαλικά στην Αθήνα. Τον κάλεσε την Κυριακή το μεσημέρι για φαγητό με αφορμή τη γιορτή του άνδρα της, του Νίκου. Ο dr. Claro ποτέ δεν θυμόταν τις γιορτές των ορθοδόξων, αν και έμενε κοντά 30 χρόνια στην Ελλάδα. Της είπε ότι μάλλον θα πήγαινε, έκλεισε το ακουστικό και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη Lioz που είχε από ώρα χωθεί μέσα στην αγκαλιά του.

Τότε θυμήθηκε το γράμμα. Πήγε στο γραφείο του και το ξαναδιάβασε. Μήπως έπρεπε να μιλήσει για αυτό στην Ana; Έσκισε το χαρτί σε πολλά μικρά κομματάκια και το έριξε στη σακούλα για την ανακύκλωση. Παρήγγειλε μία πίτσα, έφαγε, πήρε τα βραδινά του χάπια και βούλιαξε ξανά στον καναπέ.

33 ηΜέΡες

Ο dr. Claro μπήκε μέσα στον μικρό προθάλαμο του σπιτιού του, κρατώντας στο ένα χέρι την βρεγμένη του ομπρέλα και στο άλλο την αλληλογραφία του και την τσάντα του. Έβγαλε την μαύρη καπαρντίνα του την τίναξε να φύγουν τα πολλά νερά, την έβαλε σε μια κρεμάστρα και την στερέωσε στον καλόγερο. Στην προσπάθειά του αυτή βράχηκαν λίγο οι φάκελοί του και όταν το παρατήρησε αυτό έμεινε για λίγο αποσβολωμένος να τους κοιτάει. Μετά έλυσε τα κορδόνια των παπουτσιών του και τα έβγαλε και αυτά για να φορέσει αμέσως τις παντόφλες του. Τώρα μπορούσε να μπει στο σπίτι του. Πήγε στο γραφείο του, άφησε την τσάντα του κάτω στο πάτωμα και άπλωσε τους φακέλους του πάνω στο γραφείο. Καθώς έβαζε ένα cd της Lhasa να παίζει, αισθάνθηκε την Lioz ανάμεσα στα πόδια του. Την πήρε αγκαλιά και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Την έφερε στο μάγουλο του, την έτριψε, της μίλησε –αυτή του νιαούρισε- μέχρι που του ξεγλίστρησε και πήγε πάνω από το άδειο πιάτο της, κοντά στην μπαλκονόπορτα. Ο dr. Claro έβγαλε δύο κονσέρβες από το ντουλάπι και τις άνοιξε. Η μία ήταν για την Lioz –της την έβαλε κατευθείαν- και η άλλη γι’ αυτόν –την ζέστανε στο φούρνο μικροκυμάτων. Στο τέλος πρόσθεσε ελαιόλαδο και φρεσκοτριμμένο πιπέρι και έτοιμο το δείπνο του για σήμερα. Φασόλια με μπέικον. Έκατσε στο τραπέζι για να φάει. Τα κομμάτια του μπέικον τα ξεχώρισε στην άκρη, καθώς η γεύση τους του φάνηκε κάπως περίεργη. Όταν τελείωσε το φαγητό, άνοιξε το ξύλινο κουτί που είχε στην άκρη του πάγκου, το ψαχούλεψε, βρήκε τα βραδινά του χάπια και τα ήπιε με λίγο νερό. Ξαναμπήκε στο γραφείο του, η μουσική εξακολουθούσε να παίζει και χαμήλωσε λίγο την φωνή. Κοίταξε τους φακέλους. Ήταν ο λογαριασμός του νερού, ο λογαριασμός της πιστωτικής του κάρτας και ένας γκρι φάκελος. Πήρε στα χέρια του τον τελευταίο και έκατσε στην πολυθρόνα του. Τον κοίταξε γύρω γύρω. Δεν έγραφε επάνω αποστολέα και η δική του διεύθυνση ήταν δακτυλογραφημένη. Τον περιεργάστηκε αρκετά μέχρι που ένα κρεσέντο της μουσικής τον έκανε να τον ανοίξει βιαστικά για να αντικρίσει μέσα ένα γκρι επιστολόχαρτο. Στην αρχή νόμισε ότι ήταν άγραφο, αλλά έκανε λάθος. Κατάφερε τελικά να διακρίνει στη μέση του χαρτιού κάτι αχνά λευκά γράμματα που έλεγαν:

«εΧεις 33 ηΜέΡες…» …