Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Συγνώμη darling...





Συγνώμη darling...

Σε άφησα να βυθίζεσαι,
να συρρικνώνεσαι, να κόβεις την ανάσα σου.
Στο είχα κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν αυτό
και όλο έλεγα «είναι δυνατή αυτή, θα αντέξει».
Βαρυγκωμούσες, έχανες αίμα και ιδρώτα,
έσφιγγες τα δόντια,
πόναγες σιωπηλά και στο τέλος άντεχες.
Όσο εσύ άντεχες,
εγώ γινόμουν πιο υπερόπτης, πιο αλαζόνας.
Σκεφτόμουν αφού μπορείς να περπατήσεις, μπορείς να τρέξεις.
Αφού μπορείς να τρέξεις, μπορείς να ανέβεις στο βουνό.
Αφού μπορείς να ανέβεις στο βουνό,
μπορείς να φτάσεις στην άλλη άκρη του κόσμου,
μπορείς …
Και τελειωμό δεν είχαν τα «μπορείς».

Συγνώμη darling,
που ξεπέρασα τα όριά σου.

Ήθελες να παίξεις,
να χαρείς, να φωνάξεις,
να εκφραστείς, να ζωγραφίσεις
και δεν σε άφηνα.
Δεν σε άφηνα για να μην ενοχλήσεις,
να μην ξυπνήσεις τους "μεγάλους",
να μην τους λερώσεις,
να μην ταράξεις τους κύκλους τους.
Σου απαγόρευσα το χαμόγελο,
την αφέλεια,
την παιδικότητά σου.

Συγνώμη darling,
που σε βίασα να μεγαλώσεις.

Αισθανόσουν και έδειχνες διαφορετική
και εγώ πάντα σε έκοβα και να σε έραβα στα μέτρα των άλλων,
τα κοινά, τα αποδεκτά.
Δικαιολογούμουν ότι έτσι έπρεπε να γίνει,
ότι έτσι είναι το σωστό.
Το σωστό των άλλων.
Για το δικό σου δεν σε ρώτησα ποτέ.
Οι άλλοι ήξεραν, οι άλλοι άξιζαν περισσότερο.

Συγνώμη darling,
που δεν είδα your abnormal beauty.

Ήθελες αγάπη και εγώ σου έλεγα ότι έχεις ατέλειες
-στραβά πόδια, μεγάλη κοιλιά, λίγα μαλλιά, μικρό στήθος-
και δεν μπορεί κανείς να σε αγαπήσει.
Ήθελες φως και εγώ σου έλεγα ότι παντού κυριαρχεί το σκοτάδι.
Στα είπα τόσες φορές που και εσύ τα πίστεψες.
Σκυθρώπιασες, σιώπησες,
πείσμωσες...
έπαψες να λάμπεις.

Συγνώμη darling,
που σου έκοψα τα φτερά σου.

Μου έλεγες πως ένιωθες κούραση
σε κάθε μόριο της ύπαρξής σου
κι εγώ σου έλεγα ότι είσαι υπερβολική,
παρανοϊκή,
ότι όλοι περνούν δυσκολίες.
Με κοίταζες ικετευτικά
και εγώ έκλεινα τα μάτια
να μην βλέπω τον πόνο σου,
να τον εξαφανίσω.

Συγνώμη darling,
που σε άφησα να αιμορραγείς.
Σε οδηγούσα στον θάνατο και
αρνιόμουν να δω τις ευθύνες μου.
Εξάλλου,
άλλοι σε τρύπησαν,
σε νάρκωσαν,
σε έκοψαν στα δυο,
βεβήλωσαν τον ναό σου.
Και εγώ απλά να παρακολουθώ,
να γίνεσαι ένα τσουβάλι κόκαλα.
Να φοράς την "όμορφη" περούκα σου,
να περιφέρεσαι θαρραλέα
και να ζητάς βοήθεια από κουφούς,
ανήμπορους…

Συγνώμη darling,
που δέχθηκα να ανταλλάξω
το θάνατό σου
με τη ζωή μου…


(update edition: αφαίρεσα κάτι που μου ακουγόταν "βαρύγδουπο")

9 σχόλια:

bright Φω είπε...

στη μνήμη της φίλης μου Αμαλίας Μπαμπαράκου που πέθανε πριν από δύο χρόνια από καρκίνο

Ανώνυμος είπε...

R.I.P.

-m-

bright Φω είπε...

καλημέρες καλημέρες σε όλους!!!!

καλέ μου mirni, τι σημαίνει R.I.P;

αυτό το κείμενο είναι το πρώτο που έγραψα πέρυσι τον Μάρτιο για το μάθημα της διαδραστικής γραφής με τίτλο "ένας φόνος". τώρα έκανα μικρές αλλαγές, σημαντικές όμως θεωρώ.

το ανάρτησα για να δείξω πως ο καθένας μας μπορεί να σκοτώσει τον εαυτό του... με τα "μικρά" που σκεφτόμαστε, λέμε, κάνουμε κάθε μέρα.

Aurangel είπε...

Καλημέρα κοριτσάκι μου γλυκό.

Τί κείμενο είναι αυτό???
Πραγματικά βούρκωσα. Καταλαβαίνω πως νιώθεις, τί λες, τί σκέφτεσαι!!!!

Όμως να ξέρεις η ζωή και τα μαθήματά της, σε αναγκάζουν να παλέψεις για να υπάρχεις μέσα σε αυτήν.

Όσο πιο μεγάλη είναι η επιθυμία σου να ζήσεις, τόσο πιο πολύ θα παλέψεις με τα φαντάσματα που σε βασανίζουν.
Αιωνία της η μνήμη λοιπόν.

R.I.P σημαίνει REST IN PEACE.

Angel kiss

bright Φω είπε...

Γειά σου αγγελουδένια μου,

δεν με βασανίζουν φαντάσματα.
συνήθιζα να παλεύω ΕΝΑΝΤΙΑ στη ζωή μου.
όταν είδα την Αμαλία νεκρή-ζωντανή, μια μέρα πριν πεθάνει, άρχισε να γίνεται μια αλλαγή μέσα μου.
από τότε προσπαθώ να παλεύω ΓΙΑ την ζωή μου.

σ'ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

γεια σου Φω ...η Λευκαδιτισα ειναι πανω(θα το ξερεις)...εριξε κατι κεραυνους εχθες...ο κηπος ετσι κι'ετσι...απο το νοτο

bright Φω είπε...

τα βράδια της Τετάρτης έχουν γίνει πολύ αγαπημένες μου στιγμές γιατί έχω το μάθημα της διαδραστικής γραφής.
μ'αρέσει πολύ έτσι όπως ξεδιπλώνομαι μέσα από το γράψιμο, έτσι όπως αερίζω τις σκέψεις μου.
και τα σχόλια, οι συζητήσεςι που γίνονται είναι απολαυστικές.


Κωστή μου, μου τηλεφώνησε το μεσημέρι περιχαρής η Διονυσία ότι είναι εδώ αλλά δεν μπόρεσα να τη δω λόγω του μαθήματος. αύριο όμως κάπως θα τα καταφέρουμε να βρεθούμε.
ναι, είναι μαγικά όταν αποφασίζει να ανοίξει το ουρανός στον νότο.
ελπίζω να περνάς όμορφα και μόνος σου εκεί κάτω!
τα φιλιά μου!


καλό ξημερωμα, σε όλους!!!
καλό ξημέρωμα, darlings!!!

bright Φω είπε...

καλημέρες καλημέρες καλημέρες

αφάιρεσα την πρώτη στιχομυθία από το κείμενο γιατί ήταν νομίζω υπερβολικά δραματική, αποδυναμώντας το υπόλοιπο κείμενο, τρομάζοντας ακόμη και εμένα... που το έγραψα και ο στόχος μου δεν ήταν να σπείρω τρόμο
η ζωή δεν θέλει τρόμο

φιλιά σε όλους!
να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο!

Ανώνυμος είπε...

ΦΩΤΕΙΝΟΥΛΑ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ....