Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Για λίγη ζωή ακόμα

Πρωί, χαλαρό ξύπνημα. Η Σόνια και ο Τόνι βγαίνουν
αγκαλιασμένοι στο δρόμο.
Περπατάνε για λίγα μέτρα αργά. Έξω από το μετρό χωρίζονται
με ένα φιλί.
Μετά από 20 λεπτά η Σόνια είναι στο γραφείο. Καλημέρες,
πολλές καλημέρες. Ένα τσάι στο χέρι
και συνάντηση στην αίθουσα συσκέψεων.
Συζήτηση, ιδέες, διαφωνίες, χαμόγελα, γκριμάτσες, αποδοκιμασίες.
Ένα σνάκ στις 1.00 για λίγη αποφόρτιση.
Επιστροφή στο γραφείο και δουλειά μέχρι τις 5.30.
Το project της θέλει
λίγες βελτιώσεις ακόμη. Τις αφήνει για αύριο.
Κλείνει τους φακέλους της, αποχαιρετά τους λίγους,
που έχουν μείνει ακόμη και φεύγει.
Σε 10 λεπτά
μέσα από το πάρκο η Σόνια είναι στης γιαγιάς της.
80 χρονών και την βρίσκει να απλώνει την μπουγάδα
με λίγη βοήθεια από τον παππού, 81 χρονών,
που κάθεται σε μια καρέκλα και της δίνει τα μανταλάκια.
Τους βοηθά να τελειώσουν λίγο γρηγορότερα.
Μπαίνουν μέσα, η γιαγιά φτιάχνει καφεδάκια, τα πίνουν,
μιλάνε για λίγο.
Καθώς η Σόνια βάζει το μπουφάν της για να φύγει,
η γιαγιά τής υπενθυμίζει ότι πρέπει
να περάσει για λίγο από τον σύμβουλο υγείας τους,
για να του δώσει το ετήσιο επίδομά του,
επειδή και φέτος δεν αρρώστησαν.
Τα τελευταία χρόνια έχει αναλάβει αυτή τη διεκπεραίωση
για χάρη της γιαγιάς και του παππού.
Μόνο πέρυσι δεν τον πλήρωσε, που ο παππούς κρυολόγησε
και χρειάστηκε για λίγες μέρες να κάνει μια αγωγή
που βέβαια πλήρωσε ο σύμβουλος υγείας τους.
Δεν έχει
ακόμη
νυχτώσει και η Σόνια περνάει από της Μαρίας.
Βρίσκει εκεί και την Μπέτυ, τον Λουκά και την Μάρα.
Κουβεντούλα, πως ήταν
η μέρα του ενός, πως ήταν του άλλου.
Πεινούν, μαγειρεύουν μια ομελέτα λίγο αλμυρή.
Αλάτι και πολύ τυρί.
Την τρώνε και έρχεται και ο Τόνι
με ένα ταψί γαλακτομπούρεκο ζεστό. Πάνω που χρειαζόντουσαν
κάτι λίγο γλυκό.
Συζητάνε για ένα ταξιδάκι το σαββατοκύριακο. Για λίγη απόδραση.
Να παίρνανε το τρένο, το πλοίο ή το αεροπλάνο
και όπου τους έβγαζε.
Έξω,
στο δρόμο ξανά, η Σόνια και ο Τόνι.
Η πόλη να βρυχάται ήρεμα και λίγο νυσταγμένα.
Περπατάνε κατά μήκος του ποταμού. Πολύς ο κόσμος, αν και
κάνει λίγο κρύο.
Μερικά παιδιά κυνηγιούνται. Μαζί τους και μερικοί μεγάλοι.
Κάποιος παίρνει τον σκούφο της Σόνιας. Αυτή τρέχει
και τον φθάνει. Εκείνος γυρίζει απότομα, την κοιτάζει,
διστάζει για λίγο
και της δίνει πίσω τον σκούφο της.
Έρχεται και ο Τόνι, την παίρνει από το γυμνό της χέρι
και περνάνε
στην απέναντι όχθη. Πάνω από την παλιά γέφυρα.
Εκεί είναι λίγο πιο ήσυχα. Κάθονται
σε ένα παγκάκι,
χαζεύουν το φεγγάρι,
τις αντανακλάσεις του στο νερό. Μαγεύονται. Βουβοί για λίγο.
Λίγο περπάτημα
ακόμη και πίσω στο σπίτι τους.
Πέφτουν στο κρεβάτι, αγκαλιάζονται,
ενώνονται τρυφερά για λίγο…δυνατά για λίγο…
τρυφερά για λίγο…
Γέρνουν στο πλάι και αποκοιμιούνται
για λίγο...
μέχρι να ξαναξυπνήσουν
για λίγη ζωή ακόμα.

18 σχόλια:

Aurangel είπε...

Μακάει να ξέραμε εκ των προτέρων, ποιό είναι εκείνο το λίγο που μας χωρίζει από το καθετί που μας περιβάλει. Από την χσρά στην λύπη, από τον πόνο στην απόλυτη υδονή, από τον φόβο στο θάρρος από το 2 στο 1.

Ωραίο κείμενο φωτεινή μου. Λογοτεχνικό και απρόσμενο.
Σου εύχομαι τα καλύτερα. Να μαθαίνεις σε κάθε στιγμή της ζωής σου να χωράς στο πολύ.
Κάποτε ήμουν ολιγαρκής. Ζητούσα από τους άλλους να μου δώσουν αυτό το λίγο που μπορούν να μοιραστούν μαζί μου. Τώρα πια δεν συμβιβάζομαι με λιγότερο από αυτό που αξίζω.
Ελπίζω να με καταλαβαίνεις.
Γιατί κάτι που ξεκινάει λίγο, με τον καιρό όλο και λιγοστεύει. Ας είναι από την αρχή περίσσιο, για να μην χρειαστεί να το ζητιανεύεις όπου και όπου.
Καλό σαββατόβραδο φιλενάδα.
Να περάσεις τέλεια ότι και να κάνεις.
angel kiss

Negma είπε...

Πολύ όμορφο το κείμενο!

Η φιλενάδα μου από πάνω όμως, είπε τις μαγικές λέξεις και δεν άφησε άλλα λόγια για μένα.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ:

"Γιατί κάτι που ξεκινάει λίγο, με τον καιρό όλο και λιγοστεύει. Ας είναι από την αρχή περίσσιο, για να μην χρειαστεί να το ζητιανεύεις όπου και όπου."

Κων/να μου, είπες μεγάλη κουβέντα!!!

Εύχομαι και στις δυο σας, να βρείτε αυτά που σας αξίζουν και να μην συμβιβαστείτε με τίποτα λιγότερο.

Φιλιά πολλά πολλά to both!!!

Ανώνυμος είπε...

Eyxaristh h ekplhxh toy Sabbatobradoy, ths Kyriakhs gia emena. Pragmatika eyprosdekth.

-m-

bright Φω είπε...

well, well, well

λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + λίγο + ....
....+ λίγο = πολύ = ζωή

είμαι πολύ γενναιόδωρη με το λίγο

είμαι πραγματικά γενναιόδωρη με το λίγο ακόμα της ζωής και του προσθέτω λίγο ακόμα που είναι γλυκό και λίγο ακόμα που είναι αλμυρό και λίγο ακόμα που είναι ξινό και λίγο ακόμα που είναι πικρό και λίγο ακόμα που είναι ξινόγλυκο και λίγο ακόμα που είναι γλυκόπικρο και λίγο ακόμα ... και λίγο ακόμα ... και λίγο ακόμα

είμαι στα πολύύύύύύύ γενναιόδωρά μου!!!
και η ζωή είναι γενναιόδωρη με μένα!!!

φιλιά αγαπημένες μου aurangel και negma!!!

φιλιά καλέ μου mirni!!!

να έχετε ένα όμορφο βράδυ Κυριακής όλοι σας!!!

manetarius είπε...

Τι ωραίο "λίγο" :)))
Φιλάκια πολλάααα!!

bright Φω είπε...

χαίρομαι που σου άρεσε "μανιτάριους χαρούμενους"!!!
καλό σου ξημέρωμα!!!!



καλό ξημέρωμα σε όλους και καλή εβδομάδα!!!!

Spy είπε...

Μα που το είδατε όλοι το "λίγο";
Εγώ είδα τόσα πολλά...

bright Φω είπε...

καλημέρες μεσημεριανές σε όλους!!!
γιατί περνάω και τη φάση του "κοιμάμαι πολύ και μ'αρέσει"... χωρίς καμία ενοχή!





ναι, κύριε spy, αυτό είναι και το νόημα, να δούμε τα πολλά στο "λίγο". χαίρομαι που τα είδατε...

Aurangel είπε...

@Negma
Φιλενάδα σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Εύχομαι και εσύ στην ζωή σου να μην συμβιβάζεσαι και ας έχεις στην αγκαλιά σου αυτό που ονειρεύεσαι.

Όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε τότε ίσως παραιτούμαστε.

Χθες λίγο πριν από την μύηση Χ.που δέχτηκα είχαμε ακριβώς αυτή την συζήτηση.
Σαφώς και να δίνεις, να προσφέρεις στον άλλον.
Και αν είναι αρκετά μεγάλο αυτό που έδωσες κοίτα με κάποιο τρόπο να εισπράξεις από τον άλλον την ίδια αξία αυτού που έδωσες.
Διαφορετικά αναλώνεσαι. Και ίσως θα μπορούσες να δώσεις το ίδιο σε κάποιον άλλον που έχει να δώσει το ίδιο ακριβώς που χρειάζεσαι την δεδομένη στιγμή.

Το δούναι και λαβείν,δεν είναι πολύπλοκο, θέλει όμως ίση ανταλλαγή και ας μην ταιριάζει σε ποσότητα.Η αξία πρέπει να είναι η ίδια.

Έχασα χρόνο λοιπόν.
θα κερδίσω περισσότερο λοιπόν.
Καλή εβδομάδα Στελλί και Φωτεινή μου.

bright Φω είπε...

καλησπέρα αγγελουδένια μου!

συμφωνώ στο ότι "Όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε τότε ίσως παραιτούμαστε"

σέβομαι τις απόψεις σου περί "δούναι και λαβείν"

αλλά γενικότερα η ζωή μου μού έχει δείξει ότι δεν υπάρχει "ίση ανταλλαγή" σε ποσότητα σε ποιότητα σε αξία σε... τίποτα!!!!!!

η "ανάλωση" έχει να κάνει με την μπακαλική του ψευτοεγωισμού μας!!!!


δεν χρωστάω σε κανένα
δεν μου χρωστά κανένας
κι ας έχω πάρει
κι ας έχω δώσει
γιατί το ήθελα
γιατί το θέλαμε
κι αυτό είναι η ΣΥΝύπαρξη!


καλησπέρες με γεύση σοκολάτας bitter σε όλους!
(η αγαπημένη μου)

Y. K. είπε...

καλημερες φωτεινες και ηλιολουστες αρωματισμενες με το "λιγο" σου.

ομορφα, ομορφα, ομορφα!!!!


αυτες οι δοσεις του "λιγου" μας κρατουν ζωντανους και ξυπνητους.


σε φιλωωωωωωωωωωω

bright Φω είπε...

ναι, λιονταράκι μου, πολλές δόσεις του "λίγου" μας κρατούν ζωντανούς

"φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι"

για να το παραφράσω σε
"στιγμή τη στιγμή γεμίζει η ζωή"

φιλί και αγκαλιά, ομορφιά μου!!!!!




μια ζεστή καλησπέέέέέέρα σε όλους!!!!!

bright Φω είπε...

καλημέρες καλημέρες!!!!!

αυτές τις μέρες εξερευνώ ένα blog που με την πρώτη ματιά μου φάνηκε ξένο σε μένα... κι όμως δεν είναι έτσι... οπότε κάτι με τραβά να συνεχίσω... και σήμερα πρωί πρωί διάβασα εκεί "κάθε ζωή που αξίζει δεν είναι παρά μια αφήγηση" και προβληματίστηκα...
δηλαδή
1. αν μια ζωή δεν αξίζει να την αφηγηθείς δεν αξίζει και να την ζεις;
2. ποιες ζωές θέλω να αφηγηθώ;
3. ποιο είναι το κριτήριο για το τι αξίζει;

υπό σκέψη...


καλημέρες!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί όλος ο κόσμος νομίζει πως το να δίνει κανείς είναι πιο δύσκολο απ'το να παίρνει;

Σπάνια έχω βρει ανθρώπους που να μπορούν να πάρουν -ειδικά κάτι σημαντικό. Και σίγουρα πολύ πιο συχνά έχω βρει έτοιμους να δώσουν.

-m-

PS Φυσικά και μπορεί να έχει ζήσει κανείς μία υπέροχη ζωή που δεν αξίζει να την αφηγηθείς. Σκέψου ένα ζευγάρι, ερωτευμένο από τα λίγα του μέχρι τα πολλά του, που δεν κάνουν τίποτε ιδιαίτερο στη ζωή τους, τίποτε αξιομνημόνευτο. Αλλά παραμένουν ερωτευμένοι, ακατάπαυστα, χωρίς καν βραχεία παύση...

Και για το ορθό και για το αντίστροφο, μπορώ να βρω παραδείγματα πολλά. Το θέμα είναι, μήπως θέλει κάνεις να ζήσει μία μυθιστορηματική ζωή. Γιατί αν αυτό θέλει, αυτό αυτομάτως την κάνει άξια να τη ζήσει.

bright Φω είπε...

καλέ μου mirni,
τα "σημαντικά" άμα ξέρεις να τα δίνεις, ξέρεις και να τα παίρνεις, θαρρώ.

εγώ δεν θέλω να ζήσω μια μυθιστορηματική ζωή... θέλω να ζήσω τη ζωή μου.

σκέφτομαι τι μπορεί, αν μπορεί, να κάνει μια απλή ζωή, άξια να αφηγηθεί;;;;;
με έχουν κουράσει οι μελλοδραματισμοί, τα ειδικά εφέ, τα φτιασιδώματα....

ακόμη υπό σκέψη...

φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Αυτά που κάνουν πάντα μία ιστορία άξια να τη διηγηθεί κάποιος. Η πλοκή, η εξέλιξη των χαρακτήρων, τα εφαλτήρια προβληματισμού, τα κοινά σημεία με τις δικές μας παραστάσεις, η ομορφιά. Και φυσικά η σκηνοθεσία. ^^

Ορίστε μία απλή ιστορία για μια απλή ζωή που αξίζει κανείς να αφηγηθεί: "Έζησε μία ζωή παραμένοντας πάντα ευγενής". (You just have to love 6-word-stories.)

Όμως, τί κάνει μία ιστορία αρκετά σημαντική ώστε κανείς να την ακούσει;

Disclaimer: Δεν έχω διαβάσει ιδιαίτερα στη ζωή μου, δεν έχω γράψει καθόλου, έχω ακούσει μάλλον λίγη μουσική, ίσως έχω δει κάποιες ταινίες.

Δε μπορώ να ορίσω τι κάνει μία ιστορία καλή, ενδιαφέρουσα, σημαντική. Αλλά ξέρω ποιο είναι το δικό μου κριτήριο: αν μετά από χρόνια, εξακολουθεί να με συνοδεύει.

Το ίδιο ισχύει και για τις ιστορίες της ζωής. Έχουν ξεθωριάσει χιλιάδες αναμνήσεις της ζωής μου. Είναι δεκάδες ιστορίες και περιστατικά, δικά μου, που μου τα θυμίζουν άλλοι. Απορώ γιατί τα θυμούνται κάθε φορά! Αλλά είναι μερικές που όχι απλά τις θυμάμαι, αλλά μου κρατάνε το χέρι στην πορεία της ζωής. Είναι οι φύλακες-άγγελοί μου. Με προστατεύουν από τις ανασφάλειές μου, με προσγειώνουν από την έπαρσή μου, με παρασύρουν από τον ορθολογισμό μου, επιχαίρουν με τις συνέπειες της ξεροκέφαλης ευθύτητάς μου, με συμπονάνε που δε μπορώ να πληγωθώ.

Έχεις δίκιο, είναι οι πιο απλές ιστορίες, γυμνές από μελοδραματισμούς, ειδικά εφέ, φτιασιδώματα.

-m-

ΥΓ Για το δούναι και λαβείν των σημαντικών πραγμάτων, άλλη φορά, γιατί θα μπερδέψουμε τα θέματα! Δε μου φαίνεται έτσι πάντως. Ίσως, άλλοι να μπορούν να δώσουν, άλλοι να πάρουν. Και τα δύο δύσκολα είναι. Έχω μια ωραία ιστορία επί του θέματος. ^_^

bright Φω είπε...

φύλακες-άγγελους θέλω κι εγώ τις ιστορίες

"...με συμπονάνε που δε μπορώ να πληγωθώ." τι είπες καλέ μου mirni;;;;; αυτό είναι από μόνο του ένας χαρακτήρας

σ'ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ

εξακολουθώ να είμαι υπό σκέψη...

bright Φω είπε...

καλό ξημέρωμα, ομορφιές μου

:)))))