Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Μια μικρή μηλιά (τίποτα δεν χάνεται)


(μέρος δεύτερο – τα φιλιά)

Πέρασαν οι μήνες και ήρθε ο Οκτώβρης. Η μικρή μηλιά ίσα που κατάφερνε να στέκεται όρθια μέσα στο τεράστιο κτήμα. Τώρα για παρέα της είχε λίγα αγριόχορτα, που είχαν φυτρώσει παρά την παρατεταμένη ξηρασία. Αυτά είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να της μιλήσουν, μα απάντηση δεν έπαιρναν.
Συνέχιζαν να της μιλούν, γιατί την λυπόντουσαν έτσι όπως ήταν γυμνή, χωρίς φύλλα, χωρίς καρπούς, με τον κορμό της χαραγμένο, έτοιμο να ξεφλουδίσει. Είχε βγει η φήμη ότι μάλλον είχε πέσει κεραυνός και την έκαψε και το μόνο που ήταν ζωντανό πάνω της ήταν οι ρίζες της, που έφταναν αρκετά βαθιά. Επιπλέον, έλεγαν ότι κάτω από τα ξεραμένα φύλλα στο έδαφος είχαν δει μερικούς σπόρους της μικρής μηλιάς και είχαν κιόλας μιλήσει μαζί τους.
Μια μέρα ήρθε ξανά και ο άνεμος και έπαιξε με τα αγριόχορτα και τους είπε για την μηλιά, για το πώς ήταν παλιά, για το τι την είχε μαραζώσει, για το φίδι και το φόβο της μήπως της δαγκώσει το μοναδικό καρπό της, για το πώς τελικά έχασε τον μοναδικό της καρπό.
«Μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση» είπε ένα τρυφερό χορταράκι. Και όλοι έμειναν σιωπηλοί για λίγο και μετά συνέχισαν να παίζουν μέχρι το σούρουπο που ο άνεμος κουράστηκε και κόπασε. Αυτό συνεχίστηκε για πολλές μέρες. Ο άνεμος ερχόταν την αυγή, έπαιζε με τα αγριόχορτα και εξαφανιζόταν το βράδυ.
Ώσπου μια μέρα μεσημέρι ο άνεμος δυνάμωσε πολύ σαν να αγρίεψε. Κάποια μαύρα κατάξερα κλαδιά της μηλιάς έσπασαν και την ξύπνησαν από τον λήθαργό της. Άνοιξε λίγο τα μάτια της και είδε τον άνεμο να την ξεφλουδίζει, να της παίρνει ότι νεκρό είχε επάνω της. Αισθανόταν την δροσερή πνοή του και άρχιζε να νιώθει πιο ανάλαφρη. Τότε θυμήθηκε την παλιά της επιθυμία. Ίσως τώρα να μπορούσε να πετάξει και να φτάσει στον ουρανό.
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της με προσμονή. Τόσο δυνατό άνεμο δεν είχε αισθανθεί ποτέ πριν. Μήπως όμως ήταν αυτή πολύ αδύναμη; Έκανε μια προσπάθεια να τεντωθεί, να εκμεταλλευτεί την κακή της κατάσταση για να κοπεί στα δύο, να αφήσει πίσω τις ρίζες της. Μάταια όμως, μόνο κομμάτια από τον κορμό της αιωρούνταν στον αέρα, αλλά αυτή έμενε ολόκληρη –ότι είχε απομείνει από αυτή- γερά ριζωμένη στη γη.
Άκουσε ψιθύρους στον αέρα, φωνούλες γαργαλιστικές που δυνάμωναν, που της φαινόντουσαν γνώριμες και είδε μεσ’ τη δίνη του ανέμου να στροβιλίζονται οι μικροσκοπικοί της σπόροι. Ναι, οι σπόροι της. Δυσκολεύτηκε να το πιστέψει. Προσπάθησε να τους φωνάξει, να έρθουν κοντά της, αλλά μιλιά δεν έβγαινε. Ίσως ο άνεμος να της έφερνε τους καρπούς της. Αλλά ούτε και αυτό έγινε.
Ο άνεμος είχε άλλο σχέδιο. Ανέβαζε όλο και πιο πολύ τους σπόρους στον ουρανό. Τους γύρναγε ανάμεσα στα σύννεφα, τους έφερνε στον ανοιχτό ουρανό, τους ξαναγύρναγε στα σύννεφα, ώσπου ο ουρανός σκοτείνιασε και έκρυψε τους σπόρους της μηλιάς. Τότε η μικρή μηλιά δάκρυσε από χαρά και ανακούφιση. Ένιωθε ότι είχε επιτέλους φτάσει στον ουρανό, ότι μόνο έτσι μπορούσε να φτάσει στον ουρανό, μέσω των σπόρων της.
Βροντές δυνατές ακούστηκαν και αστραπές φώτισαν τον ουρανό. Η μέρα έγινε νύχτα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξανά μέρα. Οι πρώτες σταγόνες βροχής έπεφταν και φίλαγαν την διψασμένη γη. Και όσο περισσότερο νερό ρουφούσε η γη, τόσο περισσότερο νερό ήθελε για να σβήσει την κάψα της. Και η βροχή ανταποκρινόταν και συνέχιζε με πάθος να φιλάει τη γη.
Μέσα σε αυτή την καταιγίδα η μικρή μηλιά αισθάνθηκε τους σπόρους της να πέφτουν από τον ουρανό μέσα στα ανοιχτά σπλάχνα της γης. «Εκεί που έπρεπε να καταλήξουν, με βάση τους νόμους της φύσης» σκέφτηκε η μικρή μηλιά και αφέθηκε να απολαμβάνει και αυτή τα φιλιά της βροχής.
Συνέχισε να αστράφτει, να βροντάει, να βρέχει για ώρες ακόμη και μετά τα σύννεφα διαλύθηκαν, η γη βαριανάσαινε χορτασμένη, ο ουρανός ήταν ξανά καθάριος μπλε και ένα αχνό πολύχρωμο ουράνιο τόξο στεφάνωνε τον ορίζοντα.


(επίλογος)

Πέρασε ο καιρός και ήρθε η Άνοιξη. Το κτήμα έσφυζε από ζωή. Η μικρή μηλιά είχε μεγαλώσει, είχε βρει ξανά τις δυνάμεις της, είχε βγάλει ζωηρά βλαστάρια, καταπράσινα καινούργια φύλλα και ευωδιαστά άνθη. Ήταν μια φουντωτή κούκλα ζωγραφιστή. Διάφορα ζωύφια τιτίβιζαν στον αέρα και η μηλιά χαιρόταν πραγματικά πάλι. Είχε ξαναβρεί τη μιλιά της και μίλαγε ασταμάτητα. Μίλαγε στα ζωύφια, μίλαγε στα αγριόχορτα που είχαν καλύψει ολόκληρο το κτήμα, μα πιότερο μίλαγε στις δύο καινούργιες μικρές μηλίτσες που είχαν φυτρώσει κοντά της. Τους μίλαγε και αυτές μεγάλωναν. Και μίλαγε περισσότερο…
Στη φύση τίποτα δεν χάνεται!
καλό σαββατοκύριακο,
ομορφιές μου!!!!!!!

9 σχόλια:

bright Φω είπε...

αφιερωμένο σε όσους τους άρεσε το πρώτο μέρος και είχαν αγωνία για το δεύτερο... και έτρωγαν τα νύχια τους... ονόματα δεν λέω... ξέρετε εσείς...

φιλιά σε όλους!!!!!
να φτιάξετε το ΣΚ σας όπως εσείς θέλετε!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Crunch-crunch

-m-

bright Φω είπε...

ελπίζω να σου άρεσε και το δεύτερο μέρος καλέ μου mirni...
αλήθεια, πως σου φάνηκε;

Ανώνυμος είπε...

"Τους μίλαγε και αυτές μεγάλωναν."

Έτσι.

Και προσδοκώ:

"Και μίλαγε περισσότερο…"

-m-

manetarius είπε...

κΑΛημέρααα...!
Φτου...είχα χάσει το πρώτο μέρος, αλλά το δεύερο ήταν πολύ αισιόδοξο οπότε δεν πάω πίσω να διαβάσω το 1ο!!
...άσε που είμαι και τεμπέλα!! :Ρ

Φιλάκια πολλά καλή και χαρούμενη εβδομάδααα!!

bright Φω είπε...

καλημέρα καλημέρα μανιτάρι του δάσους!!!!
να έχεις και εσύ μια χαρούμενη εβδομάδα, ροζ, κίτρινη, πορτοκαλιά κ ότι άλλο χρώμα βρεις μπροστά σου!!!!!
φιλιά

bright Φω είπε...

η μοναξιά μπορεί να είναι δημιουργική, αλλά με χαλάει κιόλας, κάνει το μυαλό μου να αναμασά κουτόχορτο...
χαίρομαι που έχω ανθρώπους να με μοιράζομαι!!!!

να έχετε μια εβδομάδα ξέγνοιαστη, δημιουργική, όμορφη, όλοι σας!!!!

σας φιλώ, ομορφιές μου!!!!

Aurangel είπε...

Ανταποδίδω την επίσκεψη, ευχόμενη καλή εβδομάδα σε σένα καρδιά μου.
Πολύ ωραίο και το δεύτερο μέρος!!!!!
Angel kiss

bright Φω είπε...

αγγελουδένια, θυμήθηκα τις καλημέρες πέρυσι που αντάλλασες με τον f με γέυσεις (φράουλας, σοκολάτας...) και είπα να βάλω και εγώ λίγη γεύση οπότε σου στέλνω

καλημέρες ροδομηλένιες!!!!

υ.γ. έχω κολλήσει και δεν μπορώ να γράψω το κείμενο της Τετάρτης. εσύ πως τα πας;