Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Μια μικρή μηλιά

(μέρος πρώτο)
Το κόκκινο μήλο κ η μαύρη οχιά

Μια μέρα του Ιούνη, μια μικρή μηλιά στεκόταν μόνη της μέσα σε ένα τεράστιο κτήμα. Μέχρι πριν από λίγες μέρες το χωράφι ήταν γεμάτο σιτάρι. Και η μηλιά ευχαριστιόταν να κουβεντιάζει μαζί του, ενώ ο δροσερός άνεμος έπαιζε ανάμεσά τους και έκανε τα ζωηρά φύλλα της μηλιάς να θροΐζουν και τα σιτάρια να λικνίζονται.

Τώρα ο άνεμος είχε χαθεί. Το σιτάρι το είχαν μαζέψει και η μικρή μηλιά αισθανόταν κάθε μέρα περισσότερο τη μοναξιά της. Ένιωθε κουρασμένη και τα είχε βάλει με τον ήλιο που έκαιγε ξανθόπυρος και της στέγνωνε τους χυμούς της. Επιπλέον, είχε απογοητευτεί με τους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν μέρες να φανούν για να την ποτίσουν.

Πέρασε ο καιρός και μπήκε ο Αύγουστος και κανέναν δεν είχε βρει η μικρή μηλιά για να μιλήσει. Η ξηρασία από τη μία και η θλίψη της από την άλλη την είχαν τσακίσει τόσο που, έριξε τους λιγοστούς καρπούς της - όλους εκτός από έναν που κατάφερε να παραμείνει γραπωμένος επάνω της.

Τότε η μικρή μηλιά αποφάσισε ότι δεν είχε κανένα λόγο να είναι κολλημένη στη γη και ότι ήθελε να φτάσει στον ουρανό ψηλά, πιο πάνω και από τον ήλιο. Άρχισε να τεντώνει τα αδύναμα κλαδιά της προς τον ουρανό, αλλά δεν μπόρεσε να τον αγγίξει.

Ένα απόγευμα εκεί που κοίταζε όλο προσμονή τον γαλανό ουρανό, μήπως δει κανένα πουλί να το ρωτήσει πως θα μπορούσε να φτάσει στον ουρανό, αισθάνθηκε κάτι να χαϊδεύει τον κορμό της. Κοίταξε κάτω και είδε ένα φίδι να έχει κουλουριαστεί στο λαιμό της.
- «Οχιά δεν είσαι εσύ» ρώτησε η μικρή μηλιά.
- «Ναι, άσε με να ξαποστάσω λίγο στη σκιά σου» αποκρίθηκε το φίδι.
- «Μπορείς να ξαποστάσεις όσο θέλεις, εξάλλου εγώ παρέα θέλω» ξαναείπε χαρούμενη η μηλιά που επιτέλους είχε βρει κάποιον να μιλήσει.

Το φίδι της αφηγήθηκε τι είχε συναντήσει στα ταξίδια του και η μικρή μηλιά τι παιχνίδια έκαναν με το σιτάρι και τον άνεμο. Η ώρα είχε περάσει και ο ήλιος αποσυρόταν αφήνοντας στον ορίζοντα την πορφυρένια του ανάσα.
- «Εσύ που έχεις δει τόσα, μήπως ξέρεις να μου πεις πως μπορώ να φτάσω τον ουρανό;» ρώτησε η μικρή μηλιά.
- «Ξέρω, αλλά τι θα μου δώσεις για μια τόσο πολύτιμη πληροφορία» αντιρώτησε το φίδι.
- «Τον ίσκιο μου» είπε αφελέστατα η μηλιά.
- «Μα τον ίσκιο σου δεν τον χρειάζομαι πια, αφού νυχτώνει. Θέλω όμως, εκείνο το ζουμερό κόκκινο μήλο που έχεις εκεί πάνω» είπε η οχιά.

Η μικρή μηλιά έμεινε σιωπηλή. Δεν ήθελε να δώσει το μοναδικό της μήλο. Πως όμως θα έφτανε στον ουρανό; Αμφιταλαντευόταν στην απόφασή της, ώσπου αισθάνθηκε το μαύρο φίδι να σκαρφαλώνει στον κορμό της.
- «Τι κάνεις εκεί; Δεν αποφάσισα να σου δώσω το μήλο μου» φώναξε θυμωμένα η μικρή μηλιά.
- «Δεν χρειάζεται να μου το δώσεις. Μπορώ να το πάρω και μόνη μου» γέλασε ειρωνικά η οχιά.

Η μικρή μηλιά τρόμαξε με την αποφασιστικότητα της οχιάς και προσπάθησε να κουνήσει τα φύλλα της για να την χτυπήσει. Προσπάθησε να κουνήσει τα κλαδιά της για να τη ρίξει κάτω. Αλλά μάταια, δεν τα κατάφερνε μόνη της, χρειαζόταν τον άνεμο και δεν φαινόταν ίχνος αυτού.

Άρχισε να κλαίει, να τρέμει από το φόβο της. Έκλεισε τα μάτια της να μην βλέπει. Δεν ήθελε να δει το μαύρο φίδι να δαγκώνει και να τρώει τον ένα και μοναδικό καρπό που της είχε απομείνει. Και όσο τα σκεφτόταν αυτά έτρεμε όλο και περισσότερο γεμάτη απελπισία. Έτρεμε τόσο που δεν κατάλαβε πότε κόπηκε ο μίσχος του μήλου της και πότε έριξε και όλα τα φύλλα της.

Αισθανόταν, όμως, ακόμη δυνατότερα ρίγη να διαπερνούν τον κορμό της και άνοιξε με κόπο τα μάτια της. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι της πλάσης αντίκρισε τη γύμνια της, την ολοκληρωτική της γύμνια. Αντίκρισε τον κορμό της γεμάτο πληγές και λύγισε. Και λύγισαν τα κλαδιά της προς τη γη. Τότε είδε όλα τα φύλλα της πεσμένα στο έδαφος, αλλά το μήλο δεν φαινόταν πουθενά.

Προς στιγμήν πίστεψε ότι το είχε φάει η μαύρη οχιά και αισθάνθηκε ένα μεγάλο βάρος στα γυμνά της κλαδιά που έγειραν κι άλλο προς τη γη. Τα θολωμένα μάτια της, όμως, είδαν την μαύρη οχιά να σέρνεται πάνω στα φύλλα, σαν να έψαχνε κάτι. Μάλλον θα έψαχνε το κόκκινο μήλο. Προσπάθησε να της φωνάξει, να την τρομάξει, αλλά δεν μπορούσε. Δεν είχε πια μιλιά. Έμεινε μόνο να παρατηρεί το φίδι και να εύχεται να μην βρει τον τελευταίο της καρπό.

Έτσι πέρασε όλη η νύχτα με την οχιά να ψάχνει και την μικρή μηλιά να την παρατηρεί σιωπηλά, ώσπου άρχισε να εμφανίζεται ξανά ο ήλιος. Ο ουρανός έγινε κόκκινος, έγινε κοκκινογάλανος, έγινε γαλανός, έγινε ασπρογάλανος και η οχιά κουράστηκε να ψάχνει. Χρειαζόταν μια σκιά για να ξαποστάσει και εδώ δεν υπήρχε πια σκιά.
Φεύγοντας φώναξε στη μηλιά:
- «Μπορεί εγώ να μην απόλαυσα ούτε μια δαγκωματιά από το μήλο σου, αλλά εσύ κακομοίρα έχασες τη μιλιά σου, και το μήλο σου και τα φύλλα σου και έγινες ένα σκιάχτρο. Και ποτέ δεν θα μπορέσεις να φτάσεις στον ουρανό».

Η μικρή μηλιά ανακουφίστηκε βλέποντας τη μαύρη οχιά να απομακρύνεται. Χαιρόταν πραγματικά που τα πεσμένα φύλλα της έκρυψαν καλά το μήλο. Χαιρόταν πραγματικά που βγήκε ο ήλιος και έδιωξε την οχιά.
Τι κι αν ήταν πια ένα σκιάχτρο, χαιρόταν πραγματικά που το μαύρο φίδι δεν κατάφερε να φάει το κόκκινο μήλο της...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

What a teaser!

-m-

bright Φω είπε...

*mirni, χαρά μου*
δεν καταλαβαίνω... who's a teaser και γιατί;...
πως πήγε το ταξίδι σου; όλα καλά;
φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

(μέρος πρώτο)

Ayto einai to teaser! Trww ta nyxia moy me agwnia gia th synexeia ap'thn wra poy to diabasa.

-m-

Aurangel είπε...

Tώρα που το ξαναδιαβάζω ακόμη πιο όμορφο μου φαίνεται.

Πιο ζουμερό.....και πιο χρωματιστό σαν διάθεση.

Καλό σαβ/κο να έχεις καρδιά μου.
Να σαι πάντα καλά και να χρωματίζεις τα όνειρά μας.
Περιμένω γενέθλια ανάρτηση την Δευτέρα.
Βρήκα και το δωράκι σου.
angel kiss

bright Φω είπε...

*mirni, the teaser*
δύσκολο μου κάνει να τρώς τα νύχια σου... γιατί αν τα έτρωγες... εσύ θα είχες βάλει στόχο να μην τα τρως...
πάντως αν κατάφερα να σε κάνω λίγο να αγωνιάς... είμαι σε καλό δρόμο...

καλό weekend!!!!!

bright Φω είπε...

*aurangel, ομορφιά μου*
σου φαίνεται διαφορετικό γιατί έχω προσθέσει πολλά καινούργια στοιχεία... και χρώματα... και διαλόγους...
σου στέλνω σε λίγο τη διευθυνση που μου ζήτησες
για τη Δευτέρα σας ετοιμάζω... ξαναδουλεύω... κάτι που δεν έχετε ξανακούσει από εμένα...

καλές εμπνεύσεις το weekend... σε ότι κι αν κάνεις...

Σε φιλώ!

bright Φω είπε...

καλησπέρα σε όλους σας, ομορφιές μου!!!!

η ιστορία της μικρής μηλιάς (σε πιο ακατέργαστη μορφή) γράφτηκε για το μάθημα της διαδραστικής γραφής στο ΜΠ την περασμένη Τετάρτη.
αφορμή ήταν δύο πίνακες του Μουνκ, ο πρώτος με τίτλο "φιλί" και ο δεύτερος με τίτλο "έρωτας και πόνος".
θέμα της δική μας άσκησησς ήταν να γραφούν δυο παράλληλες ιστορίες για το φιλί και το δάγκωμα.
το πρώτο μέρος αναφερόταν στο δάγκωμα... ακολουθεί το φιλί...

καλό Παρασκευόβραδο να έχετε όλοι σας!!!!

bright Φω είπε...

καλημέρες, καλημέρες!!!

έξω είναι μια ωραία μέρα και εγώ κάθομαι μέσα γιατί ψήνομαι στον πυρετό και μου χτυπάει στα νεύρα η ανημποριά μου...

μήπως είναι κανένας άλλος μέσα;
λέω μήπως;;;;;;;;

Y. K. είπε...

μεσα κι εγω.
περαστικα, περαστικα. συνταγες δε σου δινω για σουπες και τσαι ξερεις εσυ απο αυτα.

μεσα γιατι κουραστηκα λιγο το εξω.

φιλια φω μου, δροσερα δροσερα για να σου πεσει ο πυρετος :) :)

bright Φω είπε...

*ομορφιά μου, αλισιάκι, λιονταράκι*

είναι ωραίο να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι... και τίποτα λιγότερο... και τίποτα περισσότερο...

εγώ με τον πυρετό... έχω παραισθήσεις... ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν... σαν σε όνειρο... μεγάλο μπέρδεμα...

φιλιά ομορφιά μου, να είσαι καλά!

Spy είπε...

Περαστικά σας, σας εύχομαι.

(πολύ ωραίο κείμενο)

bright Φω είπε...

*κατάσκοπε των ονείρων*

χαίρομαι πολύ που περάσατε από το σπιτικό μου, που σας άρεσε η φιλοξενία μου.
σας ευχαριστώ.
καλή συνέχεια στις εμπνεύσεις σας!

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική η μηλιά!
Ελπίζω εντωμεταξύ να έχεις αναρρώσει.

φιλιά

bright Φω είπε...

*hello chris*

καλώς ήρθες!
Χαίρομαι που σου άρεσε η μικρή μηλιά μου. Ερχεται και η συνέχεια της...
Δυστυχώς δεν έχω αναρρώσει. Προσπαθώ να ανεβάσω μια εικόνα για το αυριανό post και δεν τα καταφέρνω γιατί είμαι και πολύ άσχετη από υπολογιστές...
Ουουουφφφ και τά' πα και ξαλάφρωσα και πάω να συνεχίσω τις προσπάθειές μου όσο διαρκεί το depon και ο πυρετός είναι λίγο πεσμένος.

καλό σου βράδυ!!