Εν όψει γενεθλίων...

Σάββατο απόγευμα και όλοι κοιμούνται. 25 Οκτωβρίου 2008. Θα 'πρεπε να μου λέει κάτι αυτή η ημερομηνία;
Δεν νομίζω... Δεν είμαι σίγουρη...
Πολλές φορές καταβάλω προσπάθεια να θυμηθώ τι χρονιά έχουμε.
Γιατί οι αριθμοί δεν έχουν συναίσθημα, γεύση, μυρωδιά...
Είναι κάτι νεκρό που προσπαθεί να μετρήσει κάτι ζωντανό... τη ζωή... Τη ζωή;
Χαα… Μετριέται η ζωή με αριθμούς; Χωράει η ζωή μας σε αριθμούς;
Ξεχνάω πόσο χρονών είμαι και σχεδόν πάντα προσθέτω ένα χρόνο.
Ξεχνάω πόση ώρα χρειάζομαι για να φτάσω στη δουλειά μου και φτάνω πάντα καθυστερημένη.
Ξεχνάω τόσα και μου επιβάλω να θυμάμαι άλλα τόσα… που με κουράζω.
Θα ’θελα να μπορούσα να ξεχνάω… θα ‘θελα να μπορούσα να θυμάμαι… χωρίς προσπάθεια. Σαν φυσική διαδικασία.
Ας γελάσω… Τι μπορεί να είναι «φυσικό» σήμερα;
«Φυσικά τίποτα», λέει η κακομοιριά μου.
«Φυσικά όλα», λέει η παρόρμησή μου.
Δεν ξέρω… Οι αριθμοί, πάντως, δεν είναι κάτι φυσικό.
Τους ανακάλυψε ο άνθρωπος για να μετράει… ποσότητες…
«Ποσότητες» που έγιναν η ποιότητα της ζωής μας.
«Ποσότητες» που αφήσαμε να προσδιορίζουν την ύπαρξή μας.
Μια «ποσότητα» είναι και η ηλικία μας.
Σημαίνει κάτι αυτή ή όχι;
Μπορεί να σας δώσει να καταλάβετε κάτι για μένα;
Γιατί εμένα πια, δεν μου λέει «φυσικά τίποτα».
Και διαβάζω...
"Ο λόγος που επλάσθηκες άνθρωπε είναι ακριβώς αυτός: ν'αποδεικνύεις κι εσύ με τη ζωή και το έργο σου ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς κανένα λόγο.
Να συντελεστούν έτσι όπως συντελείται ολόκληρη η δημιουργία.
Μόνο που για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να πας μακριά"
Ιδιωτική Οδός, Οδυσσέας Ελύτης.
Και σκέφτομαι αν...
το "μακριά" μπορεί να προσδιοριστεί από την ηλικία;