Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

Ο Π και η Χ

…συνέχεια

Ο Π ψαχουλεύει λίγο στο σκοτάδι. Τα μάτια του συνηθίζουν την έλλειψη φωτός. Διακρίνει σκιές. Βλέπει κάποιες άσχημες μορφές. Πισωπατάει…
Η Χ πλησιάζει στο σπίτι. Το φως δυναμώνει. Δεν το αντέχουν τα μάτια της. Πισωπατάει…

Ο Π διστάζει για λίγο. Όσο μένει στο σκοτάδι οι μορφές γλυκαίνουν. Γίνονται πιο οικείες. Χαίρεται…
Η Χ επιμένει. Ανοίγει λίγο-λίγο τα μάτια της. Συνηθίζουν οι κόρες των ματιών της. Χαίρεται….

Ο Π μένει στο σκοτάδι συνομιλεί με τις μορφές, με τις σκιές, με τους φόβους του. Το απολαμβάνει.
Η Χ μπαίνει στο σπίτι. Το επεξεργάζεται. Κάθεται, απολαμβάνει τις ανέσεις του.

Ο Π νιώθει να του λείπει το φως του.
Η Χ νιώθει να της λείπει το σκοτάδι της.

Ο Π πάει προς το φως.
Η Χ πάει προς το σκοτάδι.

Συναντιούνται. Κοντοστέκονται.

«Αυτή είναι πολύ όμορφη» σκέφτεται ο Π για τη Χ.
«Αυτός είναι πολύ γοητευτικός» σκέφτεται η Χ για τον Π.

Μένουν να κοιτιούνται για ώρα.

«Είναι τόσο διαφορετική από εμένα… Είναι τόσο διαφορετικός από εμένα….» παρατηρούν.

Πάνε να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο… Δειλιάζουν… Απομακρύνονται… Χωρίς να κοιτιούνται… Με τη σκέψη ο ένας στον άλλο…

Η Χ βρίσκεται μόνη της στο σκοτάδι. Αναπολεί την πορεία της προς το φως.
Ο Π βρίσκεται μόνος του στο φως. Αναπολεί την πορεία του μέσα στο σκοτάδι.

Η Χ θέλει να την ξαναζήσει. Τρέχει πίσω…
Ο Π θέλει να την ξαναζήσει. Τρέχει πίσω…

Συναντιούνται. Κοντοστέκονται. Σμίγουν. Αγκαλιάζονται. Φιλιούνται. Μιλάνε… διαφορετικές γλώσσες. Αλλά, συνεννοούνται… Κι αποφασίζουν…

Η Χαρά και ο Πόνος να ζήσουν μαζί… μια στο σκοτάδι… μια στο φως!


(αφιερωμένο σε όσους βάζουν μέσα στο σπίτι τους μόνο τον Πόνο και αφήνουν από έξω τη Χαρά,
αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν ότι η Χαρά είναι φωτεινή και ο Πόνος σκοτεινός,
αφιερωμένο σε όσους νομίζουν ότι ο Πόνος και η Χαρά δεν
μπορούν να σμίξουν,
αφιερωμένο σε μένα … για να θυμάμαι…)

Εχτές το βράδυ διπλώθηκα στα δυο. Έγινα ένα κουβάρι. Από τον πόνο. Ήταν ένας πονοκέφαλος αβάσταχτος. Και όχι μόνο. Ήταν η θύμηση του πόνου. Του πόνου που με έφτασε κοντά –πολύ κοντά- στον θάνατο.
Και τώρα ο πόνος είναι συνυφασμένος με τον θάνατο. Λάθος. Όχι με τον θάνατο. Τον θάνατο μου δεν τον έζησα.
Τον πόνο, τον κάθε πόνο –δυστυχώς- τον έχω συνυφασμένο με την ανημποριά, με την ταλαιπώρια…
Και το πρωί ξύπνησα χωρίς πόνο. Αλλά μουδιασμένη από τον πόνο. Και μπήκα στο blog μιας αγαπημένης μου φίλης και διάβασα
«τώρα επαίτης μιας άλλης ζωής, της στιγμής λιποτάκτης»…
Και θύμωσα… με εκείνη… με εμένα…
Και βγήκα έξω στον ήλιο να περπατήσω…
Και όσο περπατούσα, μαλάκωνα…
Το ένιωθα… μαλάκωνε το πρόσωπό μου… χαμογελούσα.
Γύρισα σπίτι και συνέχισα την ιστορία του Π και της Χ.
Και τους έκανα Πόνο και Χαρά…
Γιατί θυμήθηκα ότι:

Ο πόνος μου με μαθαίνει να εκτιμώ τη χαρά μου.
Η χαρά μου με μαθαίνει
να σέβομαι τον πόνο μου.
Αυτά τα δύο σμίγουν, μπερδεύονται…
Με μαθαίνουν να Ζ Ω
την κάθε στιγμή της Ζ Ω Η Σ μου!
Στο Τ Ω Ρ Α μου!

Καλό σαββατοκύριακο, ομορφιές μου!

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και αν τελικά ο πόνος δεν είναι πάντα σκοτεινός ούτε η χαρά πάντα φωτεινή
αφιερωμένο στην Φωτεινή τελικά…

Στην Φωτεινή που είναι χαρά…
και διώχνει μακριά τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τους πόνους της...
και ξέρει να αναγνωρίζει τις μικρές απολαύσεις της ζωής…
και ανοίγει με θάρρος την αγκαλιά της στον πόνο και στη χαρά…
και ανοίγει την αγκαλιά της στην ίδια την ζωή εν τέλει…

Φιλιά γενναία μου ύπαρξη.

K.anoNImOS.

Aurangel είπε...

Πως λατρεύω αυτά που γράφεις κοριτσάκι μου!
Νομίζω ότι ο πόνος και η χαρά είναι δίδυμες έννοιες!
Δεν μπορεί να χωριστεί το ένα από το άλλο!

Από το κείμενο ξεχώρισα αυτό:
"Η Χ θέλει να την ξαναζήσει. Τρέχει πίσω…
Ο Π θέλει να την ξαναζήσει. Τρέχει πίσω"…
Εύχομαι να υπάρχει στην ζωή σου μόνο η χαρά και ο πόνος ας ξεχνά να σου χτυπά την πόρτα!
Καλό σαβ/κο καρδιά μου!
Angel kiss

bright Φω είπε...

*ευαίσθητε K.anoNImOS*

Είναι τόσο γενναιόδωρες οι λέξεις σου... σ'ευχαριστώ πολύ πολύ!
Και να ξέρεις... οι μικρές απολαύσεις της ζωής είναι πανάκριβες... μονάκριβες... γιατί απαιτούν μεγαλοψυχία!
Ελπίζω να βρεις τη Χαρά σου... κ να την κρατήσεις... πάνω στους Πόνους σου!


*καλή μου aurangel*

Χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν αυτά που γράφω. Εκρυβα για πολύ καιρό τις λέξεις-σκέψεις-συναισθήματα μου... γιατί πίστευα ότι δεν ενδιαφέρουν, δεν αφορούν κανέναν άλλο. Είναι υπέροχο να μπορώ να μοιράζομαι τις λέξεις μου!

Η ευχή σου "να υπάρχει στην ζωή σου μόνο η χαρά και ο πόνος ας ξεχνά να σου χτυπά την πόρτα!" είναι ότι πιο δύσκολα πραγματοποιήσιμο για όλους μας... Δυστυχώς μαθαίνουμε να εξοικιωνόμαστε με τον Πόνο και πετάμε την Χαρά έξω από το σπίτι μας.
Και όταν γράφω για Χαρά δεν εννοώ διασκέδαση... εννοώ τη Χαρά που κάνει την ψυχή μας να ευφράινεται... το μυαλό μας να ταξιδεύει... την καρδιά μας να αιματώνεται... τη ζωή μας να έχει νόημα... τη ΧΑΡΑ της ΖΩΗΣ μας!!!!
Κ η Χαρά της ζωής μας δεν μπορεί ποτέ να είνια ένας άνθρωπος. Μπορεί να είναι ένα σύνολο καταστάσεων που φτιάχνουμε γύρω μας.
Να τη βρεις αγγελλουδένια μου!!!!

Ανέστης Μ. είπε...

"όποιος δεν πονάει δε νιώθει" λέει σε κάποιο βιβλίο του ο Καμύ, και η χαρά όμως εξίσου έντονο συναίσθημα είναι. Ίσως η άλλη άκρη του ίδιου εκκρεμούς που αποτελεί το εγώ μας. Σίγουρα λοιπόν δε γίνεται να υφίσταται μόνο το ένα απτα δύο σε ένταση. Γιαυτό να εκτιμάμε και τον Π και τη Χ που υπάρχουν και εμπλουτίζουν τις στιγμές μας-τη ζωή μας.
Χαιρετώ.

Y. K. είπε...

αγαπη :)
και ειναι μια ομορφη μερα σημερα. ομορφη ομορφη ομορφη γιατι ετσι.

και σε καταλαβαινω οταν θυμωνεις
κι εχεις δικιο
κι εγω με εμενα πιο πολυ θυμωνω

φιλια φιλια φιλια

Ανώνυμος είπε...

η χαρα δεν ζει χωρις τον πονο. χωρις αυτον δεν την ξεχωριζεις. κι οσο ποιο μεγαλος ειναι τοσο περισσοτερο την εκτιμας. κι οταν εχεις συνοδοιπορους στη ζωη τοτε ο πονος γινεται μικροτερος και η χαρα μεγαλωνει. εισαι απο τους ανθρωπους που εχουν αγαπηθει. μην το ξεχνας ποτε αυτο. σ αγαπω πολυ φιλακια ζενη

Ανώνυμος είπε...

α! και περιμενω με λαχταρα την επομενη ιστορια σου (και ποτε θα βγει το βιβλιο σου φυσικα)οι θαυμαστες σου περιμενουμε. ζενη

Zalismenos είπε...

Καλος ο πονος καλη κ η χαρα . Ομως τι να κανει καποιος που εμαθε να ζει χωρις αυτα ? Η εκφραση σου γι'αυτα τα βασικα συναισθηματα ειναι υπεροχη , ποσο θα ηθελα να ξερω αν ειμαι στο φως η στο σκοταδι... συνεχισε να μας λες ομορφιες, ισως καποια στιγμη ριξεις κ τον δικο μου τοιχο που με τοσο κοπο εχτισα μεχρι τωρα για να μην χαθω στο ημιφως.
Ευχαριστω καλα να εισαι οτι κ αν κανεις γλυκια Φω.

bright Φω είπε...

*νεοφερμένος ανέστης μ.*

καλώς κόπιασες στο σπιτικό μου...
να εκτιμάμε την κάθε στιγμή της ζωής μας... να την ζούμε... κ να κάνουμε χώρο για την επόμενη...
να' σαι καλά!


*alicia, αγαπημένη μου*

take your time... to live!!!!

bright Φω είπε...

*ζένη μου, φωτιά αναμμένη"

ναι είμαι πολύ τυχερή...
έχω αγαπηθεί... και έχω αγαπήσει...
και αγαπιέμαι... και αγαπώ...
με χαρά της ψυχής μου... και πόνο του εγωισμού μου...
και εσένα σ'αγαπώ με τις ουλές σου!...

θαυμαστριά μου... θα αρκεστείς προς το παρόν σε αυτό το blog για κείμενα... χιχιχιιιιί!


*zalismenos, ημιφωτισμένος*

αφού βλέπεις τον τοίχο... σύντομα θα βρεις τα εργαλεία... να τον γκρεμίσεις... μόνος σου!...
καλώς ήρθες!

bright Φω είπε...

Κυριακή απόγευμα. Σύντομα θα έχει βραδιάσει. Αυτές είναι οι πιο "δύσκολες" ώρες της εβδομάδας. Κινούνται στο μεταίχμιο. Νωχελικότητας και εγρήγορσης. Καφε-παρεϊστικης διάθεσης... εφημεριδο-συζήτησης και... μένω μόνος μου... γιατί δεν ξέρω τι θέλω...

Σας φιλώ, ομορφιές μου!!!

bright Φω είπε...

καλημέρες, καλημέρες κ καλή εβδομάάδα!!!!!

"και ειναι μια ομορφη μερα σημερα. ομορφη ομορφη ομορφη γιατι ετσι." που λέει και η φίλη μου η alicia.

τρέχω να προλάβω κανένα τρένο-λεωφορείο γιατί σήμερα και αύριο έχουν στάσεις εργασίας... και πολλοί άλλοι.... οπότε το νου σας...

Ενα ζεστό φιλί σε όλους σας για ένα καλό ξεκίνημα της μέρας, της εβδομάδας, οτιδήποτε νέου αρχίζει!!!...

Aurangel είπε...

Τι κάνεις κοριτσάκι?Καλή εβδομάδα καρδιά μου!
Έτσι πήρα το θάρρος να σου γράψω για να σου πω ότι με το έναυσμα της δημιουργικής αλλά και της διαδραστικής γραφης αποφάσισα να συνεχίσω το βιβλίο μου που είχα ξεκινήσει από την σελίδα που είχε παγώσει σαν μια αντίδραση που είμαι τόσο αδιάφορη για μερικούς "φίλους"και εισαι η μόνη που ήθελα να το μοιραστώ.
Ελπίζω μέχρι τα Χριστούγεννα να το έχω τελειώσει, για να μπορεί ίσως μετά από λίγο καιρό να κρατήσει συντροφιά σε ανθρώπους που έχουν να έχουν ανάγκη να ξεφύγουν λίγο από την ζωή τους ή νιώθουν όπως νιώθω εγω τώρα.
Επειδή δεν κάνω ανάλογες εμφανίσεις βλέπεις σε μαγαζιά που κυκλοφορούν εκείνοι, αδιαφορούν και με έχουν εξορίσει από την ζωή τους και την παρέα τους.
Δεν βαριέσαι,μόνοι μας είμαστε στην ζωή και όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο. Έτσι δεν θα έχουμε απαιτήσεις και αμοιβαίες υποχωρήσεις που άλλωστε απο κανέναν δεν είχα δει!
Χάρηκα που το κατέθεσα εδώ!
Είναι σαν μικρό ημερολόγιο το ιστολόγιό σου!
Τα υπόλοιπα στην τάξη λοιπόν!
Angel kiss

bright Φω είπε...

*Αγγελουδένια μου aurangel*

χαίρομαι που συνεχίζεις το γράψιμο... τα σεμινάρια... το βιβλίο...
για σένα τα κάνεις... όχι για τους άλλους...
είναι δύσκολη... ψυχολυτρωτική... και ψυχοφθόρα διαδικασία το γράψιμο...
μπορεί να μας λυτρώσει... μπορεί και να μας μεγαλώσει τις ανασφάλειές μας...
να περνάς και θα περνώ... να μειώνουμε τις ανασφάλειές μας... και να χαιρόμαστε τη λύτρωσή μας!...
καλό βραδάάάκι!!!!

Ανώνυμος είπε...

Φωτεινη μου!!!!!!!!!!!!!!!!καλοριζικο το νεο σου σπτακι!
τι ωραια αυρα εχει εδω μεσα!
ειναι παρα πολυ ζεστα και ομορφα!
θα ερχομαι συνεχως για να με φωτιζεις!
δεν μπορεις να φανταστεις τι ηρεμια και τη διαυγεια ενιωσα οταν αρχισα να σε διαβαζω!

τελεια ,τελεια τελεια τελεια τελεια

Λενια

bright Φω είπε...

*Λένια μου, τριανταφυλλένια μου*

μου δίνεις μεγάλη μεγάλη χαρά που βρίσκεις φωτεινό και ζεστό το σπιτάκι μου... γιατί αυτό ακριβώς θέλω...
ανυπομονώ να ξαναειδωθούμε το βράδυ... να μοιραστούμε κείμενα... συναισθήματα...
καλημερούδια ομορφιά μου!...

bright Φω είπε...

"Ο λόγος που επλάσθηκες άνθρωπε είναι ακριβώς αυτός: ν'αποδεικνύεις κ εσύ με τη ζωή κ το έργο σου ότι τα πάντα μπορούν κ πρέπει να γίνονται χωρίς κανένα λόγο.
Να συντελεστούν έτσι όπως συντελείται ολόκληρη η δημιουργία.
Μόνο που για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να πας μακριά."

Οδυσσέας Ελύτης, "Ιδιωτική Οδός".



καλημέέέρες ροδοκίτρινες!!!

με καλή παρέα να φτάσουμε λίγο λίγο πιο "μακριά"!... σήμερα.

bright Φω είπε...

Ωραία αίσθηση να γράφεις για σένα, σαν να είσαι παρατηρητής, σαν τρίτος... να γράφεις για το τι αισθάνθηκες χωρίς να το αισθάνεσαι πια... δύσκολο, πολύ δύσκολο... θέλει πολύ καλή μνήμη...

Λίγο κουραστικό το χθεσινό μάθημα της διαδραστικής γραφής... αλλά τόσο συμπυκνωμένο, τόσο αλλιώτικο, τόσο γενναιόδωρο, τόσο ελπιδοφόρο... και είμαστε ακόμη στην αρχή...
Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά που το μοιραστήκαμε και στο Φλωράκη που το έστησε, που το υλοποιεί!
Σας ευχαριστώ όλους και αδημονώ την επόμενη φορά!

Καλημέρες φωτεινές σε σεμιναριαζόμενους και μη!

Chryssa είπε...

Φω μου, φω μου,

Καλημέρα!! :)

bright Φω είπε...

καλημέρα χρυσαλίδα,
καλημέρα λιονταράκι,
καλημέρα αετέ,
καλημέρα σε όσους αισθάνονται ταύροι εν υαλοπωλείο,
καλημέρα σε όσους νιώθουν σαν πληγωμένα αγρίμια,
καλημέρα σε όλο το ζωικό βασίλειο που με επισκέφτεται.

Σας ετοιμάζω νέα ανάρτηση... σε λίγο... μιας και πιάνουμε τα 20 σχόλια εδώ...

καλημέέέρα!!!!!